تبيين شاخص‌هاي فضاي شهري انعطاف‌پذير در شهرهاي ساحلي با بهره‌گيري از مدل دلفي: مطالعه موردي شهرهاي رامسر و بابلسر

در دهه هاي اخير افزايش جمعيت جهان به خصوص در مناطق شهري به عنوان يك پديده مهم، پيچيدگي‌ها و نيازهاي زيادي را در زمينه هاي مختلف ايجاد كرده است. در واقع شهر به عنوان بستر شكل‌گيري اتقاقات، قعاليت ها و تعاملات اجتماعي و در كنار آن سواحل داراي اهميت زيادي است بنابراين شناخت فضاهاي شهري و طراحي مناسب آن راهي است به سوي برآوردن نيازهاي گوناگون شهروندان. در اين ميان توجه به اصل انعطاف‌پذيري به عنوان يكي از عوامل خلق فضاي شهريِ با كيفيت، فضا را قادر مي‌سازد تا گزينه‌هاي متعددي را به شهروندان پيشكش نمايد. حال در اين پژوهش كه از نظر ماهيت از نـوع پژوهش‌هاي اكتشافي است، تلاش گرديده تا به تبيين مفهوم انعطاف‌پذيري و راه‌هاي تحقق آن در فضاي شهري پرداخته شود. بر اين اساس ضمن مطالعه مفاهيم و ادبيات مرتبط با فضاي شهري انعطاف‌پذيري مؤلفه‌ها و شاخص‌هايي استخراج و سـپس در قالـب روش دلفـي بـا اسـتفاده از ابـزار پرسشنامه‌اي شاخص‌ها مورد سـنجش قرار گرفـت. نتايج پژوهـش حاكي از 15 شـاخص، در شـكل گيـري فضاي شـهري انعطاف پذير در ساحل نقـش مؤثرتـري دارا است كـه با توجـه به جـدول رتبـه بندي، شاخص‌هاي چند عملكردي، تبديل‌پذيري، تنوع‌پذيري و سرزندگي فضاي ساحل از اهميـت بالاتري برخـوردار است.