اثربخشي درمان شناختي رفتاري بر اميد به زندگي و بهزيستي معنوي دانشجويان سوگ‌ديده

در ادبيات تروما و ضربۀ رواني‌، مباحث زيادي دربارۀ سوگ و سوگواري مطرح شده است. در صورت طولاني شدن مدت سوگواري، مداخله و در‌مان افراد سوگ‌ديده ضروري به نظر مي‌رسد كه در اين راستا، پژوهش حاضربا هدف اثربخشي گروه درماني شناختي رفتاري بر اميد به زندگي و بهزيستي معنوي دانشجويان سوگ‌ديده انجام شد. پژوهش حاضركاربردي و از نوع شبه آزمايشي وطرح پيش‌آزمون پس‌آزمون باگروه كنترل بود. جامعۀ آماري اين پژوهش دانشجويان سوگ‌ديده دانشگاه محقق اردبيلي سال94-1393بودند. با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس 30 دانشجوي سوگ‌ديده انتخاب شدند و به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند، گروه آزمايش در جلسات درمان شناختي – رفتاري مبتني بر اميد به زندگي و بهزيستي معنوي شركت كردند. در اين پژوهش، از پرسشنامه اميدواري اسنايدر و پرسشنامۀ بهزيستي معنوي به‌عنوان پيش‌آزمون پس‌آزمون استفاده شد و داده‌ها با استفاده از روش آماري تحليل كو‌واريانس چند متغيري تجزيه و تحليل شد. نتايج تحليل داده‌ها حاكي از آن بود كه درمان شناختي رفتاري گروهي بر افزايش اميدواري و بهزيستي معنوي اثربخش است و بين دو گروه تفاوت معناداري وجود داشته است. با توجه به نتايج اين پژوهش گروه درماني شناختي رفتاري اميدواري و بهزيستي معنوي دانشجويان سوگ‌ديده را افزايش مي‌دهد.