اثربخشي آموزش مبتني بر پذيرش و تعهد در افزايش كيّفيت زندگي و خود شفقتي مادران كودكان ناتوان آموزش‌پذير

هدف پژوهش حاضر بررسي كارايي آموزش گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر كيّفيت زندگي و خود‌شفقتي مادران داراي كودكان ناتوان آموزش‌پذير بود. پژوهش نيمه آزمايشي با روش پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل و پيگيري 45 روزه انجام شد. بدين منظور از بين مراكز نگهداري كودكان ناتوان آموزش‌پذير ذهني و جسمي حركتي، دو مركز (شميم و سعادت) انتخاب و از بين مادران اين كودكان كه نمرۀ پايين‌تري (طبق معيار نقطه برش) در مقياس‌هاي كيّفيت زندگي (WHOQOLBREF) و خود شفقتي (نف) كسب كرده‌اند، به شيوۀ نمونه‌گيري هدفمند به حجم 30 نفر در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) به صورت تصادفي جايگزين شدند. سپس گروه آزمايش به دفعات 8 جلسه و به مدت 90 دقيقه در جلسات آموزش گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد شركت كردند، درحالي‌كه به گروه كنترل اين آموزش ارائه نشد. پس از اتمام دورۀ آموزشي، پرسشنامه‌ها مجدداً در هر دو گروه اجرا و داده‌هاي حاصل از پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري از طريق تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر تحليل شد. يافته‌ها به‌واسطۀ تأثير آموزش گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بين نمره‌هاي دو گروه آزمايش و كنترل و پايداري نتايج در مرحلۀ پيگيري در متغيرهاي كيّفيت زندگي و خود شفقتي تفاوت معناداري را نشان دادند. با توجه به نتايج پژوهش مي‌توان روش آموزش گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد را به‌عنوان شيوه‌اي آسان، كم‌هزينه، مؤثر و كارآمد با قابليت كاربرد وسيع در بهبود كيّفيت زندگي و خود شفقتي مادران داراي كودكان ناتوان آموزش‌پذير به كار برد.