اثربخشي درمان بين فردي گروهي بر سازگاري عاطفي، اجتماعي و ابراز وجود زنان دچار نارضايتي زناشويي

پژوهش حاضر به‌منظور اثربخشي درمان بين ‌فردي گروهي(IPT) بر سازگاري عاطفي، اجتماعي و ابراز وجود زنان دچار نارضايتي زناشويي انجام شد. اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي و با طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه كنترل بود. با استفاده از پرسشنامه‌هاي سازگاري عاطفي و اجتماعي بل و ابراز وجود شرينگ 30 نفر از زنان دچار نارضايتي زناشويي كه از سازگاري عاطفي، اجتماعي و ابراز وجود پاييني بهره‌مند بودند، به‌طور تصادفي ساده انتخاب و به‌طور داوطلبانه در دو گروه آزمايشي و كنترل(15 نفر در هر گروه)جايگزين شدند. گروه آزمايشي 10 جلسه (هفته‌اي يك تا دو جلسه) فنون بين‌فردي را به‌طور گروهي بر اساس بستۀ آموزشي درمان بين‌ فردي جرالد كلرمن دريافت كردند و گروه كنترل در اين زمينه آموزشي دريافت نكرد. پس از اجراي مداخله، مجدداً سازگاري عاطفي، اجتماعي و ابراز وجود اعضاي هر دو گروه اندازه‌گيري شد. از تحليل كوواريانس چندمتغيري (مانكوا) براي تحليل داده‌ها استفاده شد. F محاسبه‌شده براي فرضيۀ اصلي و فرضيه‌هاي فرعي در رابطه با متغيرهاي مورد مطالعه در هر دو گروه تفاوت معناداري نشان داد. اين پژوهش در همگرايي با نتايج پژوهش‌هاي مشابه، بيان‌كنندۀ اين واقعيت است كه روش IPT در افزايش سازگاري عاطفي، اجتماعي و ابراز وجود زنان دچار نارضايتي زناشويي نقش مؤثري دارد.