اثربخشي برنامه ي شناختي مبتني بر حضور ذهن بر كيفيت زندگي و شادكامي پرستاران بخش‌هاي روان‌پزشكي

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي برنامۀ شناختي مبتني بر حضور ذهن بر كيفيت زندگي و شادكامي پرستاران بيماران رواني بود. روش پژوهش حاضر، شبه آزمايشي در قالب طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. شركت كنندگان شامل پرستاران بيماران رواني بيمارستان شهيد زارع ساري در سال 1395 به تعداد 40 نفر بود كه با روش در دسترس انتخاب شدند و به طريق تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامۀ كيفيت زندگي و سياهۀ شادكامي آكسفورد بودند كه قبل و بعد از اجراي مداخله، توسط شركت كنندگان تكميل شدند. برنامۀ آموزش شناختي مبتني بر حضور ذهن در 8 جلسه (هفته اي يك جلسه) براي گروه آزمايش اجرا شد. نتايج آزمون تحليل كوواريانس نشان داد كه ميانگين نمرات كيفيت زندگي و زيرمقياس هاي آن در پس آزمون گروه آزمايش به طور معناداري بالاتر از گروه كنترل بود. همچنين تحليل كوواريانس حاكي از تفاوت معنادار نمرات پس آزمون دو گروه در متغير شادكامي بود، به گونه اي كه گروه آزمايش نمرات بالاتري به دست آورده بودند. با توجه به نتايج اين مطالعه، برنامۀ شناختي مبتني بر حضور ذهن راهبرد مؤثري براي ارتقاء كيفيت زندگي و شادكامي پرستاران است. با لحاظ تأثيرات سوء فشار رواني محيط شغلي پرستاران بخش روان پزشكي بر كيفيت زندگي و احساس شادكامي آن ها، پيشنهاد مي شود تا تكنيك هاي حضور ذهن براي ارتقاء رفتارهاي مثبت مرتبط با سلامت در آن ها به كار گرفته شود.