سنجش ميزان توسعه‌يافتگي شهرستان‌هاي مرزي استان آذربايجان غربي

توسعه جرياني چندبعدي است كه مستلزم تغيير در ساختارهاي اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي و رفع نابرابري‌هاي اقتصادي و اجتماعي است. ارزيابي سطوح توسعه‌يافتگي با استفاده از روش‌هاي كمي از سوي منجر به شناخت ميزان نابرابري بين مناطق مي‌گردد و از سوي ديگر تلاشي در زمينه كاهش و رفع نابرابري‌هاي موجود مي‌باشد. پژوهش حاضر باهدف بهره‌گيري از شاخص‌هاي مدنظر، به دنبال سنجش وضع توزيع و توسعه در شهرستان‌هاي مرزي استان آذربايجان غربي و مشخص كردن ميزان اختلاف توسعه در بين آن‌ها و نيز متوجه ساختن مسئولان به توجه بيشتر به شهرستان‌هاي محروم و توسعه‌نيافته است. روش تحقيق، توصيفي– تحليلي و نوع تحقيق كاربردي است داده‌هاي تحقيق شامل 32 متغير در قالب 4 شاخص آموزشي، اقتصادي، اجتماعي و كالبدي از آخرين سرشماري (1395) اخذ گرديد. در اين پژوهش با استفاده از مدل تحليل خوشه‌اي و Vikor به سطح‌بندي هر يك از شهرستان‌هاي مرزي در سه سطح توسعه‌يافته (برخوردار)، درحال‌توسعه (نيمه برخوردار) و توسعه‌نيافته (نا برخوردار) پرداخته‌شده است. نتايج حاصل نشان مي‌دهد كه شهرستان‌هاي اروميه و اشنويه در سطح توسعه‌يافته (برخوردار)، خوي، پيرانشهر، سلماس، سردشت در سطح درحال‌توسعه (نيمه برخوردار) و شهرستان‌هاي سيه چشمه و ماكو در سطح توسعه‌نيافته (نا برخوردار) قرارگرفته‌اند. يافته‌هاي پژوهش حاكي از اين است كه محروميت كلي در سطح شهرستان‌ها ازنظر برخورداري از شاخص‌هاي موردمطالعه حاكم است و توزيع خدمات موجود نيز چندان متناسب با نيازهاي جمعيتي شهرستان‌ها انجام‌نشده است.