مقايسه اثر زيادي آهن و كاربرد سيليكون بر فلورسانس كلروفيل بخش هوايي و تغييرات تكويني ريشه دانه‌رست‌هاي گياه برنج

افزايش اسيديته در شرايط كشت غرقابي زمين‌هاي برنج، سبب بالارفتن حلاليت و جذب سيليكون و آهن مي‌شود. اين پژوهش با هدف مقايسه اثرات كاربرد سيليكون (1.5 ميلي‌مولار به صورت سيليكات سديم) و آهن اضافي (150 ميلي‌گرم در ليتر به صورت FeEDTA) بر تغييرات صفات فيزيولوژيكي گياه برنج انجام شد. بعد از 7 روز در گياهان تيمار شده با 1.5 ميلي‌مولار سيليكون، حداقل و حداكثر ميزان فلورسانس كلروفيل a در شرايط تاريكي، فلورسانس متغير و خاموشي غير فتوشيميايي فتوسيستمII به ترتيب 27، 20، 19 و 8 درصد افزايش يافت، اما در دانه‌رست‌هاي برنج تيمارشده با آهن 150 ميلي‌گرم در ليتر كاربرد سيليكون باعث كاهش 23 درصدي حداكثر فلورسانس كلروفيل a در شرايط نوري و افزايش حدود 55 درصدي خاموشي غير فتوشيميايي فتوسيستمII شد. در گياهان تيمار شده با سيليكون نسبت به گياهان شاهد، مقدار سيليكون ريشه و بخش هوايي، آهن ريشه و بخش هوايي و كلسيم بخش هوايي به ترتيب 14، 20، 88، 33 و 8 درصد افزايش و مقدار كلسيم ريشه 11 درصد كاهش يافت. در برش عرضي نوك ريشه گياهان تيمار شده با آهن اضافي نيز نسبت مساحت پوست به پروتوزايلم افزايش معني‌داري نشان داد. سيليكون با افزايش ظرفيت فتوسنتزي و بهبود درصد آب نسبي سبب تحريك بيشتر رشد گياهان شد، در حالي كه زيادي آهن با كاهش عملكرد كوآنتومي و كاهش موازنه آب و افزايش تركيبات ديواره‌اي در مناطق جوان‌تر ريشه مقدار رشد گياهان را كاهش داد. كاربرد سيليكون در كاهش ميزان انباشتگي آهن در گياهان اثري نداشت و نتوانست اثرات سميت آهن در كاهش رشد را تخفيف دهد.