بررسي روابط ساختاري اميد، خودكارآمدي تحصيلي و ادراك از جوّ كلاس با انگيزش تحصيلي

اين پژوهش با هدفِ بررسي روابط ساختاري اميد، خودكارآمدي تحصيلي و ادراك از جوّ كلاس با انگيزش تحصيلي دانش‌آموزان انجام گرفت. روش پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي (الگويابي علّي) بود. كليۀ دانش‌آموزان پايۀ اول دبيرستان مدارس دولتي شهر اروميه (11430=N) در سال تحصيلي 1392-1391 جامعۀ آماري اين پژوهش را تشكيل مي‌دادند. روش نمونه‌گيري، خوشه‌اي چند‌مرحله‌اي بود. تعداد 180 نفر دختر و 200 نفر پسر مورد مطالعه قرار گرفتند (380=n). براي جمع‌آوري اطلاعات از مقياس‌ انگيزشِ تحصيلي هارتر، آزمون اميد اسنايدر، مقياس خودكارآمدي موريس و پرسشنامۀ ادراك  از جوّ كلاس تريكت و موس استفاده شد. داده‌ها با روش الگويابي معادلات ساختاري تحليل شد. نتايج به‌دست آمده نشان دادند، مدل ساختاري انگيزشِ تحصيلي دانش‌آموزان مدلي روا در جامعۀ مورد پژوهش است و داده‌ها برازش مناسبي با مدل نظري دارند (0.052 =RMSEA). بر‌اساس اين مدل، 0.79 از واريانس انگيزشِ تحصيلي قابل تبيين است؛ از‌اين‌رو، جوّ كلاس بر خودكارآمدي، انگيزشِ تحصيلي، خودكارآمدي بر اميد، خودكارآمدي بر انگيزشِ تحصيلي و اميد بر انگيزشِ تحصيلي اثر مستقيم معنادار دارند. فقط ادراك از جوّ كلاس بر روي اميد معني‌دار نبود؛ درنتيجه، عوامل مذكور مي‌توانند به‌طور مناسبي انگيزشِ تحصيلي دانش‌آموزان را تبيين كنند. بر‌اين‌اساس، احتمالاً مي‌توان انگيزش و عملكرد دانش‌آموزان را با ارتقاي اميد و خودكارآمديِ تحصيلي ارتقاء بخشيد.