تأثير آموزش روش خودنگاري و توقف افكار بر ميزان توجه و پيشرفت تحصيلي دانش آموزان

يكي از راهكار‌‌هاي تأثيرگذار در فرايند تعليم‌و‌تربيت، استفاده از مكانيزم خودنگاري و توقف فكر بر ميزان توجه و پيشرفتِ تحصيلي دانش‌آموزان‌ است. خودنگاري و توقف فكر در مهار هيجانات شخصي افراد در تشويق كودكان براي گرفتن مسئوليت رفتارشان تأثير بسزايي دارد و در روند پيشرفتِ تحصيلي دانش‌آموزان‌ به‌طور قابل‌توجهي مؤثر است. در اين پژوهش كه از روش تحقيق آزمايشي استفاده شد، دو گروه آزمايش، به روش خودنگاري و ديگري به روش توقف افكار و يك گروه كنترل مورد آموزش قرار گرفتند. جامعه آماري تحقيق را كليه دانش‌آموزان‌ دختر پايه دوم متوسطه ناحيه دو همدان كه در سال تحصيلي 1394-1393 مشغول به تحصيل بودند، تشكيل داده كه تعداد 75 نفر به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده به‌عنوان نمونه انتخاب شده‌اند. در تحليل داده‌‌ها از آزمون تحليل كواريانس چند متغيّره استفاده شد و قبل از اجراي آزمون وجود پيش‌شرط‌‌هاي آزمون با استفاده از آزمون كلموگراف اسميرونف، نمودار پراكندگي، آزمون لون و ام باكس مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج به‌دست آمده از بررسي معدل نوبت اول و دوم دانش‌آموزان براي سنجش پيشرفتِ تحصيلي آنان در قبل و بعد از اجراي طرح حاكي از آن بود كه آموزش خودنگاري و توقف افكار موجب افزايش توجه متمركز و پراكنده و پيشرفتِ تحصيلي دانش‌آموزان‌ شده است.