تأثيرآموزش مهارت هاي مطلوب بر پرخاشگري و خودكارآمدي در تعامل با همسالان در بين دانش آموزان داراي رفتارهاي پرخاشگرانه

پرخاشگري اختلال شايعي است كه براي كودكان، خانواده ها و مدارس مشكلات عمده اي ايجاد كرده است. لذا، هدف پژوهش حاضر تعيين تأثير آموزش مهارت هاي مطلوب اجتماعي مبتني بر برنامه گروه بندي مهارت بر پرخاشگري و خودكارآمدي در تعامل با همسالان دانش‌آموزان پسر دوره ابتدايي داراي رفتارهاي پرخاشگرانه شهر اهواز بود. اين پژوهش از نوع آزمايشي ميداني با طرح پيش آزمون-پس آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. نمونه پژوهش شامل  41 دانش آموز پسر پايه هاي پنجم و ششم دوره ابتدايي در سال 95-1394 بود كه مطابق با نظر معلمين و روان شناس از ملاك هاي تشخيصي رفتار پرخاشگرانه برخوردار بودند و به طور تصادفي به دو گروه آزمايشي و گواه گمارده شدند. ابزارها شامل نظام سنجش مبتني بر تجربه آخنباخ (فرم گزارش معلم) و مقياس خودكارآمدي كودكان در تعامل با همسالان بود. هر دو گروه و معلمان آن ها پيش آزمون ها را تكميل كردند. سپس، به گروه آزمايشي مهارت هاي مطلوب اجتماعي آموزش داده شد. سرانجام، از هر دو گروه پس آزمون و بعد از 6 هفته، پيگيري، به عمل آمد. نتايج تحليل كواريانس چند متغيري نشان داد كه آموزش مهارت هاي مطلوب اجتماعي باعث كاهش پرخاشگري و افزايش خودكارآمدي در تعامل با همسالان مي شود و اين اثرات همچنان پس از 6 هفته برقرار بود. براساس نتايج به دست آمده، آموزش مهارت هاي مطلوب اجتماعي در كاهش پرخاشگري وافزايش خودكارآمدي در تعامل با همسالان مؤثر بود. بنابراين، كاربرد آموزش مهارت هاي مطلوب اجتماعي جهت كاهش پرخاشگري و بهبود خودكارآمدي در تعامل با همسالان كودكان پرخاشگر پيشنهاد مي شود.