نقدي بر روش‌هاي نوين تربيت فلسفي معلمان و سياست‌گذاري در نظام تربيت‌معلم ايران

هدف مقاله حاضر، بررسي الگوهاي نوين تربيت فلسفي ‌معلمان و پيشنهاد راهكارهاي عملي براي اجرايي‌كردن اين نظريه‌ها در نظام تربيت‌معلم ايران است. روش تحقيق، نظري و تحليلي وبه‌شيوه مروري و كتابخانه‌اي است. يافته‌ها نشان مي‌دهند كه دلايلي چون، توسعه مهارت‌هاي استدلال تفكر عميق و منطقي، يادگيري تلفيق فلسفه تئوري و عمل، ضرورت توسعه توانايي‌‌ها‌‌ي بالقوه ذهني معلمان، حمايت از معلمان براي پذيرش فلسفه ذهن‌، ترويج فلسفه‌ ذهن در مدارس، تقويت حس كنجكاوي در تفكر فلسفي، تمرين تفكر خلّاق ازلحاظِ ايدئولوژيك‌‌، لزوم گسترش تفكر انتزاعي‌، لزوم شركت در استدلال فلسفي و تلاش براي پاسخ به پرسش‌هاي فلسفي ودانش و مهارت‌‌هاي موردِ نياز براي تعامل با دانش‌‌آموزان در بحث فلسفي، از مهم‌‌ترين دلايلي است كه آشنايي با فلسفه ذهن در تربيت‌معلمان را مهم مي‌‌سازد؛ ازاين‌رو، تربيت‌ معلمان آشنا با فلسفه ذهن و لزوم تدريس فلسفه ذهن در مراكز تربيت‌معلم ايران مهم مي‌باشد و استفاده از الگوهايي نظيرِ تفكر استقرايي‌‌، الگوي بديعه‌‌پردازي‌‌، الگوي يادياري‌‌، الگوي كاوشگري به‌شيوه علم زيست‌شناختي، الگوي كاوشگري به‌شيوه محاكم قضايي‌‌، الگوي ايفاي نقش، الگوي دريافت مفاهيم و الگوي كاوشگري گروهي در نظام تربيت‌معلم ايران پيشنهاد مي‌‌شود. با توجه بهشرايط فرهنگي و جامعه ايراني استدلال مي‌شود كه الگوهاي ايفاي نقش و الگوي كاوشگري گروهي براي بهبود نظام تربيت‌معلم ايران كارساز است.