نقش سبك هاي دلبستگي به والدين و همسالان در پيش بيني خودكارآمدي اجتماعي دانش آموزان كلاس سوم دوره راهنمايي

پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش دلبستگي به والدين و همسالان در پيش‌بيني خودكارآمدي اجتماعي دانش‌آموزان انجام شد. اين پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي است كه در سال 1392 انجام شد. جامعۀ اين تحقيق را همۀ دانش‌آموزان پايۀ سوم راهنمايي شهرستان زابل به تعداد ۲۱۲۰ نفر تشكيل مي‌دهند. از اين جامعه 251 نفر از دانش‌آموزان به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند‌مرحله‌اي انتخاب شد. براي سنجش متغيّرهاي پژوهش از پرسش‌نامۀ دلبستگي به والدين و همسالان آرمسدن و گرين‌برگ (1987) و پرسشنامۀ خودكارآمدي اجتماعي نوجوان كنلي (1989) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از ويراست 21 نرم‌افزار SPSS تجزيه‌وتحليل شدند. نتايج همبستگي پيرسون نشان داد، بين اعتماد و ارتباط به همسالان با خودكارآمدي اجتماعيدانش‌آموزان رابطه‌ي مثبت و معني‌داري وجود دارد. همچنين نتايج حاصل از تحليل رگرسيون گام‌به‌گام نشان داد كه فقط ارتباط با همسالان، خودكارآمدي را در دانش‌آموزان پيش‌بيني مي‌كند. با توجه به نتايج مي‌توان استنباط كرد كه اعتماد و ارتباط با همسالان، مي‌تواند در افزايش خودكارآمدي اجتماعي دانش‌آموزان نقش بسزايي داشته باشد.