تأثير معناي زندگي بر سازگاري مدرسه‏ دانش‏آموزان با ميانجيگري مقابله مسئله‏ مدار و پذيرش خود

اين پژوهش،‌ تأثير معناي زندگي را بر سازگاري مدرسه‏ دانش‏آموزان با ميانجيگري مقابلۀ مسئله‌مدار و پذيرش خود ‎بررسي­مي­كند. ‌جهت دستيابي به اين هدف، ازروش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي با رويكرد تحليل مسير استفاده­شده­است. جامعۀ آماري پژوهش شامل كليه دانش‏آموزان دختر دورۀ دوّم متوسطۀ شهر بابل در سال تحصيلي 971396 بودند كه از ميان آن‌ها با استفاده از روش نمونه‏گيري تصادفي خوشه‌اي 208 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ها از پرسشنامۀ معناي زندگي (استيگر و همكاران، 2006)، پرسشنامۀ سازگاري مدرسه (كيم، 2002)، پرسشنامۀ راهبرد مقابله‌اي (لازارروس و فولكمن، 1985) و پرسشنامۀ پذيرش خود (چمبرلين و هاگا،2001) استفاده شده­است. داده‌ها با آزمون‌هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون و تحليل مسير در نرم‏افزارهاي SPSS و AMOS تجزيه‌وتحليل شدند. يافته‌ها نشان مي­دهند كه معناي زندگي رابطۀ مثبتي با مقابلۀ مسئله‌مدار، پذيرش خود و سازگاري مدرسۀ دانش‌آموزان دارد. سازگاري مدرسه نيز با مقابلۀ مسئله‌مدار و پذيرش خود رابطه مثبت دارد. معناي زندگي تأثير مثبتي بر سازگاري مدرسه دارد و مقابلۀ مسئله‌مدار نقش ميانجي­گري معناداري در رابطۀ بين معناي زندگي و سازگاري با مدرسه دارد اما پذيرش خود نقش ميانجي‌گري معناداري بين معناي زندگي و سازگاري مدرسه ندارد. در كل نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه داشتن معنا و هدف در زندگي مي‏تواند سازگاري مدرسۀ دانش‏آموزان را تضمين كند؛ همچنين سبك انتزاعي و دروني مانند پذيرش خود براي حل مسائل مؤثر نيست اما يك استراتژي رفتاري مستقيم مانند مقابله مسئله‏مدار كارآمد مي‏باشد.