بررسي نقش واسطه اي كيفيت زندگي خانوادگي در رابطه بين استرس والدگري و مشكلات رفتاري فرزندان

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه اي كيفيت زندگي خانوادگي در رابطه بين استرس والدگري و مشكلات رفتاري فرزندان بود. جامعه‌ي آماري پژوهش حاضر شامل كليه‌ي والدين دانش آموزان دختر مقطع ابتدايي شهر كرمانشاه در سال‌تحصيلي 9594 بودند كه از ميان آنها تعداد 500 نفر از والدين به روش  تصادفي خوشه­اي چند مرحله اي انتخاب شدند. شركت­كنندگان پرسشنامه­هاي مشكلات رفتاري راتر، شاخص استرس فرزندپروري فرم كوتاه (PSISF) و مقياس كيفيت زندگي خانواده (FQOL) را تكميل كردند. براي تحليل داده­ها از روش مدل­يابي معادلات ساختاري با استفاده از نرم افزار Amos  نسخه 21 استفاده شد. نتايج پژوهش حاكي از وجود رابطه مثبت و معنادار (0.42r=  و 0.01 p) بين استرس والدگري و مشكلات رفتاري فرزندان بود. علاوه براين رابطه بين استرس والدگري  و كيفيت زندگي­خانوادگي (0.47r=   و 0.01 p) و كيفيت زندگي­خانوادگي و مشكلات رفتاري فرزندان (0.15 r= و 0.01 p) منفي و معنادار بود. همچنين نقش واسطه­اي كيفيت زندگي خانواده در رابطه بين استرس والدگري و مشكلات رفتاري فرزندان مورد تأييد قرار گرفت.  بنابراين مي توان با ارتقا كيفيت زندگي زندگي خانواده اثر استرس والدگري  بر مشكلات رفتاري فرزندان تعديل كرد. همچنين اجراي راهبردهاي مديريت استرس در والدين نيز مي تواند تا حدودي مانع بروز مشكلات رفتار فرندان شود.