كاربرد رويكرد سازگاري اكوسيستم محور در تحقق شهرهاي تاب آور اقليمي

شهرها به علت افزايش جمعيت و الگوهاي پيچيده زيرساخت ها و خدمات در مقابل تغييرات آب وهوايي در معرض خطر بيشتري قرار دارند. اثرات ناشي از اين تغييرات پيامدهاي بسياري بر سلامت، رفاه اجتماعي و سرمايه هاي انساني به همراه دارد. در مواجهه با اين اثرات، امروزه علاوه بر تلاش در راستاي به كار بستن اقدام هاي كاهش گازهاي گلخانه اي، رويكردهاي سازگاري مختلف (انسان محور و طبيعت محور) در برنامه ريزي بسياري از شهرها تلفيق شده است. علاوه بر آن، در سال هاي اخير توجه به تاب آوري شهرها به شدت با سازگاري تغييرات آب و هوا پيوند خورده است و واژه تاب آوري اقليمي به كرات در متون مرتبط با مديريت شهري مورد استفاده قرار گرفته است. در اين مقاله سعي بر ارائه چهارچوب مفهومي تلفيق سازگاري و عوامل مختلف آن، به منظور افزايش سازگاري در ايجاد شهرهاي تاب آور است. از جمله رويكردهاي جديد سازگاري براي رسيدن به شهرهاي تاب آور، سازگاري اكوسيستم محور است كه در اين رويكرد به كاركرد و خدمات اكوسيستم هاي مختلف و ضرورت آن در ايجاد شهرهاي تاب آور اقليمي توجه مي شود. بنابر مطالعات انجام شده برنامه ريزي در سطح شهرداري فرصت كليدي براي تلفيق اقدام هاي سازگاري اكوسيستم محور است. در ايران، مطالعات لازم در ارتباط با سازگاري اكوسيستم محور در مناطق شهري و سياست گذاري و تلفيق آن با تغييرات اقليم در مديريت و برنامه ريزي شهري انجام نگرفته است. با توجه به گسترش روزافزون شهرها و اثرات و شواهد  ناشي از تغيير اقليم در آنها، توجه به طرح هاي سازگاري اكوسيستم محور با تغيير اقليم در توسعه شهري ضروري به نظر مي رسد. در اين زمينه، ايجاد پايگاه اطلاعات اكولوژيك شهرها و تلفيق آن با ساير زمينه هاي دانشي و اندازه گيري منافع حاصل از آنها براي توجيه اقتصادي، به عنوان گام ابتدايي براي تلفيق سازگاري اكوسيستم محور براي نيل به شهرهاي تاب آور اقليمي ضروري است.