تطورات اصل عينيت‌گرايي و بي‌طرفي در اخلاق حرفه اي رسانه‌ها

يكي از اولين اصول مورد نظر تدوين گران اخلاق رسانه، اصل عينيت و بي‌طرفي رسانه‌ها در انجام وظايف حرفه‌اي است. عيني‌گرايي از جمله هنجارهاي اساسي در روزنامه‌نگاري غربي است كه به الگوي غالب روزنامه‌نگاري حرفه‌اي در بيشتر نقاط جهان تبديل شده است. عيني‌گرايي در سيرتاريخي خود، فراز و فرودهايي را تجربه كرده است؛ زماني به‌عنوان اصلي مسلم، باوري همگاني و معياري براي تعيين اصالت اخلاقي رسانه‌ها بوده‌است. و سپس با تعاريف، حاشيه‌زني‌ها و چالش‌هايي مواجه شده و به‌تدريج بر لزوم طرد، بي‌فايده بودن و عدم امكان عملي تحقق آن تأكيد رفت. پس از اين مرحله نيز اصل  عينيت و بي‌طرفي با پذيرش برخي تغييرات در تعريف، مباني معرفت‌شناختي و روش‌شناختي، همچنان بر باقي ماندن در ادبيات اخلاقي رسانه اصرار دارد. اين مطالعه، با مرور فراز و فرودي اين اصل، اين فرضيه را مورد بررسي و تأييد قرار مي دهد كه گرايش به بي‌طرفي در رسانه و تلاش در جهت دستيابي به عينيت به‌عنوان يك غايت و هدف ايدئال براي يك گزارش رسانه‌اي مطلوب، تا حد زيادي شكل‌گرفته، متقارن و ناشي از تمايلات فكري در نظام معرفت‌شناختي بشري نسبت به عيني‌گرايي است. عيني‌گرايي رسانه‌اي با اوج گرفتن جنبش‌هاي مدرنيستي و معرفت‌شناسي‌هاي حس‌گرايانه اوج گرفت و متقابلاً به‌تبع واردشدن انتقادات گسترده به اثبات‌‌گرايي افراطي، مورد انتقاد قرار گرفته و افول كرد و مجدداً با بازگشت واقع‌گرايي مورد بازتأييد محتاطانه قرارگرفت.