همگرايي تمدني در طريق زيارت؛ با تاكيد بر پياده روي زيارت اربعين

برپايي تمدن نوين اسلامي در دوران معاصر با توجه به جهاني شدن فرهنگ غربي، نياز به عناصر نرم با قدرت اشاعه جهاني دارد. يكي از ساز و كارهاي تحقق اين مهم، با توجه به عناصر نرم و تمدن ساز نهاد زيارت، همگرايي تمدني در طريق زيارت مي باشد. اين پژوهش سعي در بررسي مهمترين الزامات اين همگرايي در سطح تمدني آن دارد. روش گردآوري داده ها، كتابخانه اي و تحليل آن ها بر اساس روش تحليل مضمون صورت پذيرفته است. بر اساس نتايج اين پژوهش چهار مضمون اصلي و فراگيري كه از تحليل مضمون منابع كتبي همگرايي تمدني در طريق زيارت به دست آمده عبارتند از: «زيارت»، «ارتباطات ميان فرهنگي»، «تمدن» و «همگرايي». همگرايي از مفاهيمي است كه خصوصا در روابط بين الملل به آن توجه زيادي شده است، اما اين نوشتار نگاهي فرهنگي و تمدني به اين مفهوم دارد و آن را نوعي همسويي و همنوايي در گرايش ها، بينش‌ها و رفتار، در اجتماعي از مردم تلقي مي كند. مساله همگرايي در طريق زيارت را مي توان در سه سطح سازماني، ميان فرهنگي و تمدني تحليل كرد. آموزش اخوت و ولايت بين مسلمين، توجه به اسلامي و جهاني بودن منسك زيارت به عنوان يك الگوي همگراكننده ديني و انساني و نه يك عنصر واگراكننده فرقه اي، افزايش سرمايه گذاري در حوزه تكنولوژي ارتباطات و اطلاعات و تاكيد بر تعارف، تعامل، تعاون، همدلي، درك و گفت و گو بين زائر و ميزبان در جريان زيارت از مهم ترين الزامات در سطح تمدني همگرايي در طريق زيارت محسوب مي گردد.