ارتباط بين سبك زندگي دانش‌آموزان 11 تا 14 ساله شهر تهران با سطح‌بندي خدمات شهري

مقدمه: سبك زندگي سالم در سنين مدرسه، موجب نهادينه شدن رفتار در فرد و بروز آن در بزرگسالي مي‌گردد. امكانات موجود در محيط زندگي مي‌تواند بر انتخاب‌هاي فرد كه سبك زندگي وي را تشكيل مي‌دهند اثرگذار باشد. بنابراين، هدف محقق بررسي ارتباط بين سبك زندگي دانش آموزان 11 تا 14 ساله شهر تهران با سطح‌بندي خدمات شهري است. مواد و روش‌ها: اين مطالعه، به روش توصيفيپيمايشي بر روي 386 دانش‌آموز در تهران طي يك نمونه‌گيري چند مرحله‌اي انجام شد. ابزار تحقيق پرسشنامه‌اي حاوي سؤالات دموگرافيك و پرسشنامه استاندارد سبك زندگي بود و با آمار توصيفي و آناليز واريانس يك‌طرفه، آزمون همبستگي اسپيرمن و آزمون نا پارامتري من ويتني تحليل شد. يافته‌ها: ميانگين نمره كل سبك زندگي در هر يك از مناطق فرا بهره‌مند (26.66 ± 177.36)، ميان بهره‌مند (25.54 ± 176.78) و فرو بهره‌مند (30.08 ± 179.7) در حد متوسط بود. بين سبك زندگي دانش آموزان با سطح‌بندي خدمات شهري ارتباط معني‌داري وجود نداشت. بيشترين ميانگين مربوط به بعد مسئوليت‌پذيري در مورد سلامت و كمترين ميانگين مربوط به بعد مديريت استرس بود. از نظر رفتارهاي ارتقا دهنده سلامت در بعد فعاليت بدني، پسران به طور معني داري نمره بهتري نسبت به دختران (0.020=p) به دست آوردند. در ابعاد تغذيه (0.001 p) و روابط بين فردي (0.029=p) دختران به طور معني‌داري بهتر از پسران بودند. نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌هاي مطالعۀ حاضر مي‌توان گفت سطح‌بندي خدمات شهري بر انجام رفتارهاي ارتقا دهنده سلامت دانش آموزان تهراني تأثيري نداشته است. لذا لزوم يافتن عوامل ديگري كه موجب ترغيب نوجوانان به داشتن سبك زندگي بهتر گردد ضروري به نظر مي‌رسد.