نقش تعارض بين فردي در رابطه بين انگيزش و فرسودگي شغلي پرستاران در بيمارستان علي‌ابن ابيطالب (ع) شهرستان رفسنجان در سال 1396

مقدمه: فرسودگي شغلي به طور عمده به پيامدهاي مهم نهادي و فردي مرتبط است. هدف از اين مطالعه بررسي نقش تعارض بين فردي در رابطه بين انگيزش و فرسودگي شغلي در بين پرستاران مي‌باشد. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري شامل تمام پرستاران (317 نفر) شاغل در بيمارستان علي ابن ابيطالب (ع) رفسنجان در سال 1396 بود. بر اساس فرمول كوكران، 174 نفر به روش نمونه‌گيري تصادفي انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها، سه پرسشنامه تعارض بين فردي، انگيزش و فرسودگي شغلي مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از روش هاي آمار توصيفي و استنباطي شامل همبستگي و رگرسيون تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج تحليل همبستگي پيرسون نشان داد، رابطه‌ انگيزش شغلي با فرسودگي شغلي (534/0) و تعارض بين فردي (34/0) معني دار است. علاوه بر اين، نتايج تحليل مسير نشان داد كه تعارض بين فردي رابطه بين انگيزش شغلي و فرسودگي شغلي را ميانجيگري مي‌كند. نتيجه‌گيري: انگيزش منجر به كاهش تعارض بين فردي و فرسودگي شغلي مي‌شود. به نظر مي‌رسد مسئولان بيمارستان با تركيب عوامل انگيزشي و پيگيري جدي‌تر موارد ايجادكننده تعارض بين پرستاران بتوانند سبب كاهش فرسودگي شغلي آنان گردند.