اثربخشي طرحواره درماني بر ارزش‌هاي ازدواج و رغبت به ازدواج در دختران مجرد شهر تهران

مقدمه: واقعيت‌هاي موجود در جامعه نشان مي‌دهند كه رغبت و تمايل جوانان به ازدواج كاسته شده و تأخير در ازدواج، كم‌كم در حال تبديل شدن به يك شيوه و امتياز اجتماعي است. پژوهش حاضر به منظور تعيين اثربخشي طرحواره درماني بر ارزش‌هاي ازدواج و رغبت به ازدواج در دختران مجرد انجام شد. مواد و روش‌ها: روش پژوهش حاضر نيمه آزمايشي بود. با استفاده از نمونه گيري غير تصادفي 46 دختر دانشجوي در دسترس، در دانشگاه آزاد واحد تهران مركز در سال تحصيلي 97-96 انتخاب شدند و به طور تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و كنترل جاي گرفتند. گروه آزمايشي به مدت 8 جلسه تحت آموزش طرحواره درماني قرار گرفتند. آزمودني ها قبل و بعد از انجام مداخلات به پرسشنامه‌هاي ارزش‌هاي ازدواج و رغبت به ازدواج پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس چنه متغيري بررسي شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه آموزش طرحواره درماني ‌توانست ارزش‌هاي برابرنگري، خودپيروي عقلاني و رغبت به ازدواج را افزايش و ارزش‌هاي خودپيروي عاطفي و سلسله مراتبي را كاهش دهد (P 0/01). نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش شواهدي را پيشنهاد مي‌كند كه آموزش طرحواره‌ درماني براي بهبود ارزش‌هاي ازدوج و رغبت به ازدواج روش مناسبي مي‌باشد.