نقش واسطه‌اي اميدواري در رابطه بين هراس اجتماعي و تاب‌آوري با بهزيستي ذهني در دانشجويان

زمينه و هدف: اميدواري به ‌عنوان يك نيروي رواني مهم مي‌تواند ارتباط بين متغيرهاي روانشناختي را تحت تأثير قرار دهد. اين مطالعه با هدف تعيين نقش واسطه‌اي اميدواري در رابطه بين هراس اجتماعي و تاب‌آوري با بهزيستي ذهني انجام شد.روش و مواد: اين مطالعه از نوع توصيفي همبستگي بود. 257 دانشجوي دانشگاه آزاد اسلامي واحد مرند، به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند. جهت جمع آوري داده‌ها از پرسشنامه اميدواري Miller، پرسشنامه هراس اجتماعي Connor، مقياس تاب‌آوري Davidson و Conner و مقياس بهزيستي ذهني Ryff استفاده شد. داده‌ها پس از جمع آوري در نرم افزارهاي SPSS24 و AMOS22 با استفاده از روش هاي آماري توصيفي و آزمون هاي همبستگي پيرسون و تحليل مسير تجزيه و تحليل شدند.يافته ها: در اين مطالعه، 128 (48%) نفر از شركت كنندگان زن و 139 (52%) نفر مرد بودند. ميانگين (انحراف معيار) نمره بهزيستي (33.5) 203.3، تاب آوري (14.8) 90.5، اميدواري (19.4) 171.7 و هراس اجتماعي (12.1) 38.1 بود. با افزايش هراس اجتماعي بهزيستي ذهني كاهش يافت (r=-/016, P 0/01) اما با افزايش تاب‌آوري، بهزيستي ذهني افزايش پيدا كرد (r=0/24, P 0/01). همچنين اميدواري، رابطه بين تاب‌آوري با بهزيستي ذهني را به‌صورت جزيي (0.05 P) و رابطه بين هراس اجتماعي با بهزيستي ذهني را به‌صورت كامل ميانجي‌گري مي‌ كند (0.05 P).نتيجه گيري:مطالعه نشان داد اميدواري به‌عنوان يك متغير واسطه‌اي رابطه بين هراس اجتماعي و بهزيستي ذهني را به‌صورت كامل و رابطه بين تاب‌آوري و بهزيستي ذهني را به‌صورت جزيي تحت تأثير قرار داد.