پيش بيني افكار خودكشي بر اساس معناداري زندگي و طرحواره هاي ناسازگار اوليه در دانشجويان

زمينه و هدف: خودكشي يكي از آسيب هاي اجتماعي است. براي كاهش و پيشگيري از اين آسيب اجتماعي شناخت عوامل خطر و عوامل محافظ ضرورت دارد. هدف اين مطالعه تعيين پيش بيني افكار خودكشي بر اساس معناداري زندگي و طرحواره هاي ناسازگار اوليه در دانشجويان بود.روش و مواد: اين مطالعه توصيفي تحليلي با مشاركت 240 نفر از دانشجويان رشته هاي مختلف دانشگاه علوم پزشكي ايران انجام گرفت. روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي بود. براي جمع آوري داده ها از مقياس افكار خودكشي Beck و پرسشنامه معناداري زندگي و پرسشنامه طرحواره هاي ناسازگار اوليه Yang استفاده شد. داده ها به كمك آزمون هاي آماري همبستگي پيرسون و رگرسيون همزمان و با استفاده از نرم افزار آماري SPSS-23 تحليل شدند.يافته ها: با كاهش ميانگين (انحراف معيار) نمره طرحواره هاي ناسازگار اوليه (51.8) 173.8 و با افزايش معناداري زندگي (11) 53، نمره افكار خودكشي (5.7) 3.4 كاهش يافت (P 0/05). متغيرهاي معناداري زندگي، آسيب پذيري نسبت به ضرر و انزواي اجتماعي/بيگانگي به ترتيب قوي ترين پيش بيني كننده هاي افكار خودكشي بودند (P 0/01) بدين گونه كه هرچه معناداري زندگي بيشتر باشد، احتمال داشتن افكار خودكشي كمتر است و هرچه آسيب پذيري نسبت به ضرر و انزواي اجتماعي بالاتر باشد احتمال داشتن افكار خودكشي بيشتر است.نتيجه گيري: مطالعه نشان داد كه وجود معنا در زندگي موجب كاهش و طرحواره هاي ناسازگار اوليه موجب افزايش افكار خودكشي در دانشجويان مي شود. بنابراين، معناداري در زندگي عامل محافظ و طرحواره هاي ناسازگار عامل خطر خودكشي در دانشجويان هستند.