اثربخشي طرحواره درماني، درمان مبتني بر شفقت و رفتار درماني دياليكتيكي بر تعارضات زناشويي زنان مراجعه كننده به اورژانس اجتماعي شهرستان هاي تنكابن و رامسر

زمينه و هدف: يكي از عمده ترين مسايلي كه در نحوه حل تعارضات زوجين مورد توجه قرار مي گيرد، كسب مهارت هاي ارتباطي نسبت به يكديگر است. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي طرحواره درماني، درمان مبتني بر شفقت و رفتار درماني دياليكتيكي بر تعارضات زناشويي زنان مراجعه كننده به اورژانس اجتماعي شهرستان هاي تنكابن و رامسر انجام گرفت.روش و مواد: اين پژوهش كاربردي از منظر روش‌شناختي طرح پژوهش نيمه آزمايشي با (پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه) بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه زنان كه به اورژانس اجتماعي تنكابن و رامسر مي‌باشد كه در بهار و تابستان 1396 مراجعه داشتند. از بين 100 نفري كه به پرسشنامه‌ تعارضات زناشويي پاسخ دادند، 60 نفر به‌ صورت هدفمند انتخاب‌شده و به ‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگذاري شدند و براي گروه آزمايش 12 جلسه 90 دقيقه اي به صورت هفتگي اجرا شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS-22 و آزمون تحليل كوواريانس چند متغيره تجزيه‌ و تحليل شدند.  يافته ها: ميانگين (انحراف معيار) سن شركت كنندگان (5.5) 37.2 سال بود. نمره همكاري در پيش آزمون گروه آزمايش از (3.1) 16.5 به (2.7) 11.4 در پس آزمون، نمره رابطه جنسي از (4.1) 10.8 در پيش آزمون به (3.7) 6.7 در پس آزمون، نمره واكنش هاي هيجاني در پيش آزمون از (12.3) 53.3 به (11) 36.2 در پس آزمون، نمره جلب حمايت فرزندان در پيش آزمون گروه آزمايش از (4.8) 19.8 به (4.6) 24.6 در پس آزمون، نمره رابطه با خويشاوندان همسر در پيش آزمون از (6) 36.2 به (6.3) 29.9 در پس آزمون رسيد و نمره جدا كردن امور مالي از يكديگر در پيش آزمون گروه آزمايش از (4.8) 24.2 به (4.2) 18.3 در پس آزمون رسيد (0.001 gt;P). ميانگين (انحراف معيار) نمرات زير مقياس هاي تعارضات زناشويي گروه گواه در پيش آزمون و پس آزمون تفاوتي نداشته است.نتيجه گيري: مطالعه نشان داد كه تلفيق طرحواره درماني، درمان مبتني بر شفقت، رفتار درماني دياليكتيكي باعث كاهش تعارضات زناشويي شده است.