مقايسه كيفيت زندگي، عدم تحمل بلاتكليفي و استرس والدگري در مادران داراي فرزند كم توان ذهني و مادران داراي فرزند عادي

زمينه و هدف: وجود كودك آسيب ديده باعث ايجاد استرس روحي رواني در خانواده و به ويژه مادر به دليل مسئوليت مراقبت و سرپرستي، شده و والدين كودكان مبتلا به ناتواني هاي رشدي، مشكلات زيادي را متحمل مي شوند. هدف پژوهش حاضر، مقايسه كيفيت زندگي، عدم تحمل بلاتكليفي و استرس والدگري مادران داراي فرزند كم توان ذهني با مادران داراي فرزند عادي بود.روش و مواد: روش پژوهش حاضر از نوع علي مقايسه اي بود. جامعه آماري شامل تمامي مادران 25 تا 35 سال داراي فرزند زير 12 سال ساكن در شهرستان بردسكن در سال 1397 بود كه دو گروه 64 نفري از مادران داراي فرزند كم توان ذهني و مادران داراي فرزند عادي از ميان آنها به صورت در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان جهاني بهداشت فرم كوتاه، پرسشنامه عدم تحمل بلاتكليفي و پرسشنامه استرس فرزند پروري جمع آوري شدند و داده ها با آزمون تحليل واريانس چندمتغيري و نرم افزار SPSS-16 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.يافته ها: ميانگين (انحراف معيار) سن گروه مادران داراي فرزند كم توان ذهني (8.9) 32.6 و گروه مادران داراي فرزند عادي (7.6) 31.8 سال بود. ميانگين (انحراف معيار) نمره كيفيت زندگي در گروه مادران داراي فرزند عادي، (10.7) 106.4 و بالاتر از گروه مادران داراي فرزند كم توان ذهني، (14.4) 84.9 بود (P 0.001). ميانگين (انحراف معيار) نمره عدم تحمل بلاتكليفي در گروه مادران داراي فرزند كم توان ذهني (15.4) 73.6 بالاتر از گروه مادران داراي فرزند عادي (23.2) 56.5 است (P 0.001). ميانگين (انحراف معيار) نمره استرس والدگري در گروه مادران داراي فرزند كم توان ذهني، (19.4) 111.6 بالاتر از گروه مادران داراي فرزند عادي، (15.5) 65.3 بود (P 0.001).نتيجه گيري: مطالعه نشان داد كه عدم تحمل بلاتكليفي و استرس والدگري مادران داراي فرزند كم توان ذهني از مادران با فرزند عادي بالاتر و كيفيت زندگي شان پايين تر بود.