اثربخشي طرحواره درماني گروهي بر سازگاري و صميميت زناشويي زوجين شهر كرمان

زمينه و هدف: طرحواره درماني يكي از درمان هاي مؤثر در زمينه روابط زوجين از قبيل سازگاري و صميميت زناشويي است. هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي طرحواره درماني گروهي بر سازگاري و صميميت زناشويي زوجين شهر كرمان بود.روش و مواد: اين پژوهش از نوع نيمه تجربي و با طرح پيش آزمونپس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل كليه زوجين مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر كرمان بودند. براي انتخاب نمونه اين پژوهش از روش در دسترس استفاده شد و تعداد 60 نفر (30 زوج) انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه (هر كدام شامل 30 نفر) قرار گرفتند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه صميميت زناشويي و مقياس سازگاري زناشويي بود. براي تحليل داده ها، آزمون تحليل تحليل كوواريانس چند متغيره با استفاده از نرم افزار SPSS-22 به كار رفت.  يافته ها: ميانگين (انحراف معيار) سن شركت كنندگان 39.5 (6.1) سال بود كه دامنه سني از 29 تا 53 سال را شامل مي شد. نمره سازگاري زناشويي در پيش آزمون گروه آزمايش از (6.5) 83.2 به (9.1) 96.2 در پس آزمون رسيد (P 0.001) و نمره صميميت زناشويي از (4.2) 15.8 در پيش آزمون به (4.2) 21.1 در پس آزمون افزايش يافت (P 0.001). افزايش نمرات مشاركت كنندگان در هر دو متغير مورد مطالعه، در گروه آزمايش بيشتر از گروه گواه بوده است.نتيجه گيري: مطالعه نشان داد كه رويكرد طرحواره درماني مي تواند صميميت زناشويي و سازگاري زناشويي زوج ها را افزايش بخشد.