بررسي طولي ـ ملي (1990 ـ 2014) نقش سرمايۀ اجتماعي در توسعۀ صنعتي

هدف اين تحقيق بررسي نقش سرمايه اجتماعي در توسعه صنعتي در 139 جامعه در بازه زماني 1990 تا 2014 بود. به علت فقدان داده‌هاي برخي از جوامع و سال‌ها، ساختار داده‌ها پانل نامتوازن بود و با توجه به اهميت بررسي وزن سرمايه اجتماعي در كنار ساير عوامل و بررسي مسيرهاي علّي تحليل داده‌ها با استفاده از روش رگرسيون چندگانه به روش گام‌به‌گام و تحليل مسير انجام ‌شد. نتايج نشان داد سرمايه اجتماعي (و سرمايه انساني، كه اهميت تجربي يكساني دارند) بعد از كيفيت نهادي مهم‌ترين عامل مؤثر بر سطح توسعه‌يافتگي صنعتي در جوامع است. بررسي مسيرهاي علّي نيز نشان داد مسير سرمايه انساني مهم‌ترين مسير علّي دخيل است. سطوح بالاي سرمايه اجتماعي در جوامع به سرمايه‌گذاري بيشتر خانوار در تحصيل مي‌انجامد و افزايش سطح سرمايه انساني در جامعه بر توسعه صنعتي اثر مثبت مي‌گذارد. دومين مسير علّي مهم مسير كيفيت نهادي است كه طبق آن سرمايه اجتماعي بالا در جوامع كيفيت ساختار نهادي جوامع را تقويت مي‌كند و ازين طريق عملكرد صنعتي جوامع را بهبود مي‌بخشد. در مجموع نتايج نشان داد مسيرهاي علّي ـ اجتماعي نقش بسيار بيشتري در مقايسه با مسيرهاي علّي ـ اقتصادي ايفا مي‌كنند.