بررسي رابطه ي بين عناصر برنامه ي درسي و گرايش به تفكر انتقادي در دانشجويان علوم پزشكي (مطالعه ي موردي: دانشجويان علوم پزشكي)

Evaluation of the Relationship between Curriculum Elements and Medical Students’ Disposition Toward Critical Thinking (Case Study: Medical Students

برنامه ي درسي نقش موثر و تعيين كننده اي در تحقق اهداف و رسالت هاي آموزش عالي از نظر كمي و كيفي دارد. از اين رو مي توان يكي از عوامل موثر در ارتقاء كارايي و اثربخشي نظام آموزشي را نتيجه ي توجه ويژه به آن دانست. بر همين اساس، هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه ي بين عناصر برنامه درسي و گرايش به تفكر انتقادي بود. روش بررسي مطالعه ي حاضر از نوع توصيفي-همبستگي است. نمونه ي اين مطالعه 270 نفر از دانشجويان كارشناسي دانشگاه علوم پزشكي گناباد در سال تحصيلي 96-95 بود كه با روش نمونه گيري تصادفي-طبقه اي انتخاب شدند. به منظور جمع آوري اطلاعات از دو پرسشنامه ي عناصر برنامه ي درسي طاطاري (1396) و پرسشنامه گرايش به تفكر انتقادي ريكتس (2003) استفاده شد. روش هاي آماري مورد استفاده شامل ضريب همبستگي پيرسون وتحليل رگرسيون بوده و براي تحليل داده ها از نرم افزار spss نسخه ي 22 استفاده شده است. يافته ها: يافته هاي تحقيق بيانگر اين بود كه همبستگي معنادار و مستقيمي بين عناصر برنامه درسي و گرايش به تفكر انتقادي وجود دارد و تقويت هر يك از عناصر برنامه درسي (محتوا (231/0)، هدف (148/0)، روش (307/0) و ارزشيابي (203/0)) با تقويت گرايش دانشجويان نسبت به تفكر انتفادي همراه خواهد بود. نتايج آزمون t نيز نشان داد بين ميانگين دانشجويان دختر و پسر از نظر گرايش به تفكر انتقادي (151/0= t ؛ 880/0 =sig) و عناصر برنامه ي درسي (099/0 =t ؛ 921/0 =sig) تفاوت معناداري وجود ندارد. در ارتباط با تحليل رگرسيون نتايج نشان داد كه خرده مولفه هاي هدف، محتوا و ارزشيابي پيش بيني كننده ي معني داري نبودند و فقط متغيير روش با ميزان بتاي 225/0 پيش بيني كننده معني داري بوده است. نتيجه گيري: يافته ها حاكي از آن است عناصر برنامه ي درسي در تقويت گرايش دانشجويان به تفكر انتقادي نقشي اساسي دارند لذا بايد تجديد نظرهايي در زمينه ي برنامه ي درسي و عناصر آن به خصوص در حوزه ي روش تدريس انجام گيرد.

Curriculum plays an effective and determining role in realizing higher education goals and missions both qualitatively and quantitatively. Therefore, special attention paid to this area can be recognized as one of the factors effective in the improvement of efficiency and education system. Therefore, this study aimed to evaluate the relationship between curriculum elements and disposition toward critical thinking (CT). Materials and Methods This descriptive-correlational study was performed on 270 BSc students at Gonabad University of Medical Sciences in the academic year of 2016-2017. The subjects were selected by random stratified sampling, and two questionnaires, namely Tatar Curriculum Elements Questionnaire (2017) and Ricketts' CT Disposition Questionnaire (2003). Data analysis was performed in SPSS version 22 using Pearson’s correlation coefficient and analysis of regression. Results In this study, there was a significant, direct correlation between curriculum elements and disposition toward CT, and strengthening each of the curriculum elements of content (0.231), goal (0.148), method (0.307), and assessment (0.203) would be associated with the higher disposition of students toward CT. According to t-test results, no significant difference was observed between the mean score of male and female students in terms of disposition to CT (sig=0.880; t=0.151) and curriculum elements (sig=0.921, t=0.099). In addition, analysis of the regression results revealed that the sub-components of goal, content, and assessment were not significant predictors and only the variable of the method (β=0.225) made a significant prediction. Conclusion According to the results of the study, the curriculum elements played an essential role in strengthening students’ disposition toward CT. Therefore, it is recommended that the curriculum and its components be revised in the field of the teaching method.