تأثير روان‌درماني مثبت‌نگر گروهي بر شايستگي اجتماعي زنان متقاضي جراحي زيبايي بيني

The effect of group positive psychotherapy on social competence of women candidates for cosmetic rhinoplasty

زمينه و هدف: هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي روان‌درماني مثبت‌نگر گروهي بر شايستگي اجتماعي در زنان متقاضي جراحي زيبايي بيني در شهر اصفهان بود. روش اجرا: پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي به‌صورت پيش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه شاهد بود و از روش نمونه‌گيري در دسترس استفاده شد. از جامعه‌ي آماري پژوهش شامل زنان متقاضي جراحي زيبايي بيني مراجعه‌كننده به مراكز مربوطه در سه‌ماهه‌ي سوم (مهر، آبان و آذر) سال 1397، تعداد 50 نفر انتخاب شدند. بعد از پاسخ به پرسش‌نامه‌‌ي كفايت اجتماعي، 30 نفر كه پايين‌ترين نمرات را به‌دست آورده بودند، انتخاب و به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. سپس مداخلات مثبت­ نگر گروهي بر روي گروه آزمايش طي 10 جلسه 2 ساعته براساس پروتكل درماني (Rashid (2015 اجرا شد. پس از آن، از شركت‌كنندگان هر دو گروه خواسته شد مجدداً به سؤالات پرسش‌نامه‌ي‌ كفايت اجتماعي پاسخ دهند. درنهايت داده‌ها با استفاده از نسخه‌ي 23 نرم‌افزار SPSS در دو بخش توصيفي و استنباطي مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه روان‌درماني مثبت‌نگر گروهي موجب افزايش شايستگي اجتماعي در مقياس كلي و ابعاد آن در زنان متقاضي جراحي زيبايي در شهر اصفهان در گروه آزمايش در مرحله‌ي پس‌آزمون شده است و اين تغييرات ازنظر آماري معنادار هستند (0/01>P). نتيجه‌گيري: مي‌توان از روش روان‌درماني مثبت‌نگر گروهي به‌عنوان يك روش مداخله‌اي و درماني براي زنان متقاضي جراحي زيبايي بيني به‌منظور بهبود شايستگي اجتماعي استفاده نمود.

Background and Aim: The purpose of this study was to determine the efficacy of group positive psychotherapy on social competence in women candidates for cosmetic rhinoplasty in Isfahan city. Methods: The research design was a semi-experimental pre-test-posttest, controlled study and available sampling method was used. From all women refered to relavant centers for cosmetic rhinoplasty in the third quarter (October, November and December) of 2018, 50 participants were selected. After filling social adequacy questionnaire, 30 individuals who obtained the lowest score, were selected and randomly divided into two experimental and control groups. Subsequently, positive group intervention was performed on the experimental group in 10 sessions of 2 hours based on the Rashid protocol (2015). Then the participants of both groups were asked to answer the questionnaire of social adequacy. Finally, the data were analyzed by SPSS-23 software in two descriptive and inferential sections. Results: The results showed that group positive psychotherapy increased social competence on a general scale and its dimensions in women who were applicant for cosmetic surgery in the experimental group in post-test phase and these changes are statistically significant (P<0.01). Conclusion: Positive psychotherapy can be used as an interventional and therapeutic method for women applying for rhinoplasty surgery to improve the social competence.