حفاظت از تالاب ‌ها در حقوق بين‌الملل، در پرتو كنوانسيون رامسر

تالاب‌ها از مهم‌ترين زيستگاه‌هاي طبيعي جهان و نظام‌هاي حيات‌بخش و از جمله مولدترين محيط‌هاي جهان به شمار مي‌روند كه در طول تاريخ زندگي بشر، همواره در معرض تهديد، تخريب و مخاطرات فراوان قرار گرفته‌اند. همزمان با رشد تكنولوژي و صنعت در اوايل قرن بيستم و توجه دولت‌ها و ملت‌ها به مسئله محيط زيست و حيات‌وحش، نمايندگان دولت‌ها با انگيزه آشنايي با اين اكوسيستم غني و در جهت مشاركت جهاني در حفاظت از تالاب‌ها و استفاده معقول از آنها به عنوان سرمايه‌هاي عظيم كشورها، كنوانسيون «تالاب‌هاي بااهميت بين‌المللي به ويژه به عنوان زيستگاه پرندگان آبزي» را كه با عنوان محل برگزاري خود، رامسر شهرت يافت، خلق نمودند. ويژگي منحصر به فرد كنوانسيون تالاب‌هاي مهم بين‌المللي رامسر آن است كه نخستين معاهده نوين بين دولت‌هاست كه هدف آن حفاظت از منابع طبيعي مي‌باشد. از جمله اهداف كلان كنوانسيون رامسر جلوگيري از تخريب جهاني تالاب‌ها و همچنين حفاظت از تالاب‌هاي باقيمانده از طريق استفاده معقول از اين منابع طبيعي مي‌باشد كه اين مهم از رهگذر همكاري‌هاي بين‌المللي، سياستگذاري مناسب، ظرفيت‌سازي و انتقال تكنولوژي ميسر خواهد شد. در اين پژوهش به بررسي ساز و كار رامسر و تعهدات دولت‌ها در انطباق با اين كنوانسيون پرداخته مي‌شود.