حقوق ايران نسبت به نقاط مداري از ديدگاه حقوق بين الملل

مدار ثابت‌زمين به‌عنوان مداري باارزش و منحصربه‌فرد كه در اطراف كره زمين قرار گرفته و از ظرفيت محدودي برخوردار است، از ديرباز، همواره مورد دعاوي بسياري از سوي كشورهاي جهان بوده و تاكنون جنجال‌هاي متعددي بر سر وضعيت حقوقي آن ازجمله تصاحب نقاط اين مدار، صورت گرفته است. ازجمله بارزترين ادعاهاي مطروحه در اين زمينه، ادعاي كشورهاي استوايي است كه فعاليتشان از دهه 70 به‌طور جدي آغاز گرديد و متعاقب آن منجر به صدور اعلاميه بوگوتا شد، وليكن علي‌رغم تمام تلاش‌هاي صورت‌گرفته توسط اين گروه از كشورها، استدلالات آنها نهايتاً ره به جايي نبرد و كشورهاي استوايي به دليل مخالفت شديد ساير كشورها و عدم برخورداري از حمايت حقوق‌دانان بين‌المللي نتوانستند راهي را براي اعمال حاكميت ملي و انحصاري دولت‌هايشان، بر بخش‌هايي از مدار ثابت‌زمين بگشايند.ادعاهاي كشورهاي استوايي رفته‌رفته سبب گرديد كه توجه حقوق‌دانان و جامعه بين‌المللي جهت يافتن راهي مناسب براي حل‌وفصل اختلافات موجود در اين بخش از حوزه حقوق فضا افزايش يابد و سرانجام به نظامي قانونمند تبديل شود.وضعيت نقاط مداري ايران هم با اين‌گونه از اختلافات و دعاوي بين‌المللي بيگانه نبوده و همواره موردتوجه و ادعاهاي ديگران بوده است؛ زيرا تأخير دولت ايران در استقرار ماهواره‌ها در بخش‌هاي ثبت‌شده ـ 26، 34 و 47 درجه شرقي مدار ـ سبب گرديده كه تاكنون دو نقطه مداري از نقاط ارزشمند مزبور را از دست بدهد و تنها مدار باقي‌مانده در معرض خطر تصرف از سوي كشورهاي ديگر قرار گيرد، ازاين‌رو مقاله حاضر درصدد بيان راهكاري براي اين حل اين مسئله مي‌باشد.