جايگاه قطعنامه‌هاي مجمع عمومي سازمان ملل متحد در ميان منابع حقوق بين‌الملل

هنگام بحث پيرامون منابع حقوقي بين‌المللي ذهن اكثر نويسندگان به سمت ماده 38 اساسنامه ديوان بين‌المللي دادگستري منعطف مي‌شود. با توجه به جايگاه والاي ديوان در عرصه حقوق بين‌الملل به‌عنوان نهادي قضايي متشكل از برجسته‌ترين حقوق‌دانان بين‌المللي اين امر چندان خلاف واقع به نظر نمي‌رسد. بااين‌وجود بايستي اذعان داشت كه اين فهرست جنبه حصري نداشته و تنها به بيان منابع موردنياز ديوان پرداخته است. در اين نوشتار به تحليل رابطه ميان قطعنامه‌هاي مجمع عمومي و منابع ذكرشده در اساسنامه ديوان مي‌پردازيم. با در نظر گرفتن ماده 38 اساسنامه ديوان ابتدا به جايگاه قطعنامه‌هاي مجمع عمومي در ميان معاهدات و به تبع آن اعلاميه‌ها و توافق‌نامه‌هاي بين‌المللي خواهيم پرداخت و سپس ساير منابع يعني عرف، اصول كلي حقوقي، دكترين و رويه قضايي را موردبحث قرار خواهيم داد. با توجه به اهميت قاعده آمره، رابطه ميان قطعنامه‌ها و اين قاعده آخرين موضوعي است كه در اين قسمت به آن خواهيم پرداخت. لازم به ذكر است قاعده آمره خود منبع مستقلي محسوب نمي‌شود بلكه مي‌تواند ريشه‌اي عرفي يا معاهده‌اي داشته باشد.