بررسي نقش عمق و سايه ورودي خانه‌هاي سنتي در تأمين آسايش حرارتي بيروني -نمونه موردي: بافت قديم شهر شيراز

ورودي داراي نقش هاي كالبدي گوناگون مانند تأمين و نظارت بر ارتباط درون و بيرون، نفوذپذيري، تبديل پذيري، خوانايي و دعوت كنندگي است. بر اساس تحقيقات بر ورودي ساختمان هاي سنتي، عامل آسايش حرارتي بيروني كاربران نقشي تعيين‌كننده دارد. مقاله حاضر با هدف تامين آسايش حرارتي بيشتر ورودي بناها، به بررسي رابطه اين پارامتر در ورودي خانه هاي سنتي شيراز با كمك تكنيك هاي سايه اندازي و عمق ورودي پرداخته است. سردر اين خانه‌ها با كمك عمق ورودي، نقش سايبان افقي را اجرا نموده اند. در اين مسير ميانگين ماهيانه حداكثر زاويه تابش خورشيد نسبت به سطح زمين شيراز اندازه گيري شد و شرايط سايه‌افكني در عمق ورودي با محاسبه ميانگين ماهيانه ارتفاع سايه پيش بيني گرديد. با كمك مقايسه نتايج حاصله از ميانگين ماهيانه و ساليانه سايه مدخل ورود زمستان و تابستان، ارتفاع سايه و عمق ورودي مطلوب ماهانه مشخص شد. همچنين نسبت طول سايه مطلوب زمستان و تابستان برابر 11.61 گرديد. از اين روبا بهره گيري از اين تكنيك ها، آسايش حرارتي با گرماي تابش خورشيد در فصل سرد و با سايه در فصل گرم فراهم مي شود. به علاوه عمق ورودي بهينه شيراز در جهت جنوب برابر با 0.2207 متر (معادل تنها 22 سانتي‌متر) محاسبه گرديد. بنابراين در تعيين جهت تقسيم بندي زمين، يا در انتخاب جهت ورودي و طراحي ورودي و حتي فرم آن، مي توان نكات به دست آمده از معماري سنتي و فرمول هاي حاصله را لحاظ نمود. بنابراين عمق و ارتفاع و جهت و ميزان سايه مطلوب تابستان و زمستان ورودي قابل تعيين و پيشنهاد است.