بررسي شايستگي هاي مورد نياز توسعه كارآفريني پايدار در آموزش عالي كشاورزي

امروزه موضوع پايداري كارآفريني به اندازه خود موضوع كارآفريني اهميت يافته است. در واقع در آموزش هاي كارآفريني با انتقال صلاحيت هايي در قالب چارچوب كارآفريني پايدار مي توان به اثر بخشي كسب و كارها به ويژه براي كارآفرينان نوپا كمك شايان توجهي نمود. از اينرو تحقيق حاضر به بررسي و تحليل شايستگي هاي ضروري دانشجويان در خصوص توسعه كارآفريني پايدار پرداخته است. پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و براي گردآوري داده‌هاي آن از روش پيمايشي استفاده شده است. به لحاظ تحليل داده‌ها نيز پژوهش‌ علّي ارتباطي به‌شمار مي‌آيد. هدف كلي پژوهش بررسي ابعاد شايستگي هاي مرتبط با توسعه پايدار كارآفرينانه در بين دانشجويان كشاورزي بود. جامعه آماري تحقيق را دانشجويان سال سوم و چهارم مقطع كارشناسي پرديس كشاورزي و منابع طبيعي دانشگاه تهران به تعداد 730 نفر تشكيل مي‌دهند. حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران برابر120 نفر تعيين شد و براي نمونه‌گيري از روش نمونه‌گيري در دسترس استفاده شد. براي بررسي روايي ابزار تحقيق از روش‌هاي صوري، سازه و تشخيصي استفاده و براي بررسي پايايي آن از آلفاي كرونباخ و پايايي تركيبي استفاده شد. روش غالب داده‌پردازي مدل‌سازي معادلات ساختاري به روش تحليل عاملي تأييدي بود كه نتايج آن نشان داد در شكل گيري شايستگي هاي توسعه پايدار كارآفرينانه، هفت بعد كليدي نقش آفريني مي كنند. اين ابعاد شامل، شايستگي تفكر سيستمي، شايستگي نگاه تلفيقي متنوع سازي و تفكر بين رشته اي، شايستگي تفكر بصيرت گرا، شايستگي هنجاري، شايستگي اقدام، شايستگي بين فردي و شايستگي مديريت استراتژيك مي باشد. از اينرو تمركز بر اين شايستگي‏ها در آموزش‏هاي كشاورزي و با هدف تربيت كارآفرينان نوپا، به كارآفريني پايدار در نظام آموزش عالي كشاورزي منجر شود.