شناسايي عامل‌هاي مشوق و بازدارنده‌ گرايش جوانان روستايي به شغل كشاورزي در روستاهاي قصرشيرين

جوانان روستايي نقش عمده‌اي در توسعه بخش كشاورزي دارند. با توجه به اهميت تعيين‌كننده ورود جوانان روستايي به شغل كشاورزي، اين تحقيق با هدف شناسايي مشوق‌ها و بازدارنده‌هاي اشتغال جوانان روستايي در كشاورزي قصرشيرين انجام شد. جامعه آماري اين تحقيق علي ارتباطي را4230 تن از جوانان روستا‌هاي شهرستان قصرشيرين در دامنه سني 15 تا 29 سال تشكيل دادند كه 118 تن از آنان با استفاده از فرمول كوكران به عنوان نمونه تحقيق مشخص شدند كه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند‌. ابزار تحقيق پرسشنامه بود كه روايي شكلي و محتوايي آن با استفاده از نظرسنجي از اعضاي هيئت‌علمي گروه ترويج و آموزش كشاورزي دانشگاه زنجان و پس از انجام اصلاح‌هاي مورد نظر آنان تأييد شد. براي سنجش پايايي از پيش‌آزمون و محاسبه ضريب پايايي تتا استفاده شد (83/0=Ө). نتايج آزمون من وايتني نشان داد كه گرايش جوانان عضو شبكه‌هاي اجتماعي مجازي به شغل كشاورزي به‌طور معني‌داري پايين‌تر از افراد غير عضو مي‌باشد و گرايش جوانان از نظر جنس و وضعيت اشتغال تفاوت معني‌داري نداشت. با استفاده از تحليل عاملي اكتشافي بازدارنده‌هاي گرايش جوانان به شغل كشاورزي در شش عامل شامل جذابيت پايين كشاورزي و نبود تسهيلات كافي اشتغال، سودمندي بالاتر مشاغل غير كشاورزي و سختي كار كشاورزي، نگرش منفي به روستا و امكان كسب موقعيت بالاتر در شهر، نبود بستر مناسب براي كشاورزي، كمبود امكانات رفاهي، بهداشتي و تفريحي در روستا و سوددهي بالاتر سرمايه در شهر خلاصه شدند. اين عامل‌ها در مجموع 41/61 درصد از واريانس بازدارنده‌ها را تبيين كردند. نتيجه رگرسيون ترتيبي نيز نشان داد كه سه متغير احساس ارزشمندي در روستا، سن و گرايش به روستانشيني نقش مثبت و سطح تحصيلات نقش منفي در گرايش جوانان روستايي به اشتغال در بخش كشاورزي داشتند.