نقش ميانجي خودكارآمدي تحصيلي در رابط هي بين ارضاي نيازهاي بنيادين روانشناختي و درگيري تحصيلي دانشجويان كشاورزي غرب ايران

هدف اين پژوهش، تبيين و ارزيابي رابطه‌ي بين ارضاي نيازهاي بنيادين روانشناختي (خودپيروي، شايستگي و ارتباط) ، خودكارآمدي تحصيلي و درگيري تحصيلي دانشجويان كشاورزي دانشگاه‌هاي غرب كشور بود كه در اين زمينه نقش ميانجي خودكارآمدي تحصيلي در رابطه‌ي بين ارضاي نيازهاي بنادين روانشناختي و درگيري تحصيلي بررسي و ارزيابي شد. جامعه آماري اين پژوهش 6598 تن دانشجوي كارشناسي كشاورزي در پنج دانشگاه دولتي غرب كشور (همدان، كردستان، كرمانشاه، ايلام و لرستان) بود كه از ميان آنان، بر پايه جدول بارتلت،365 تن با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي متناسب به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از پرسشنامه‌هاي استاندارد گردآوري و با استفاده از روش مدل‌سازي معادله‌هاي ساختاري با رويكرد حداقل مربعات جزيي و با كمك نرم افزار SmartPLS 3 تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان دادندكه ارضاي هر سه نوع نياز بنيادين روانشناختي و خودكارآمدي تحصيلي با درگيري تحصيلي رابطه مستقيم مثبت و معناداري دارند. همچنين، خودكارآمدي تحصيلي رابطه‌ي بين ارضاي نيازهاي بنيادين روانشناختي و درگيري تحصيلي را ميانجي‌گري مي‌كند. اين نتايج اهميت ارضاي نيازهاي بنيادين را بيان كرده و نشان مي‌دهند كه براي بهبود درگيري تحصيلي، خودكارآمدي تحصيلي به تنهايي كفايت نمي‌كند، بلكه دانشجويان بايد احساس خودپيروي و شايستگي كنند و پيوند و ارتباط واقعي با دانشگاه، استادان و همكلاسي‌ها‌ را تجربه كنند.