بررسي نقش سرمايه انساني خانوارهاي روستايي بر وابستگي به مرتع در حوزه آبخيز حبله رود

دامداري يكي از فعاليت هايي است كه خانوارهاي روستايي به منظور تامين نيازهاي خود انجام مي دهند. در حوزه آبخيز حبله رود هم به مانند ساير مناطق كشور از قديم الايام دامداري رواج داشته است. تا چندي پيش به واسطه پتانسيل بالاي  كشاورزي و دامداري منطقه، جمعيت زيادي از مناطق مختلف به حبله رود مهاجرت مي نمودند  اما به دلايلي سير مهاجرت معكوس شده است و آمارهاي جمعيت شناسي و اقتصادي – اجتماعي حاكي از كاهش بعد خانوار، پيرشدن جمعيت، كاهش باروري، درصد بالاي باسواد و به تعبيري تغييرات ميزان سرمايه انساني در خانوارهاي منطقه مي باشد. دامداري فعاليتي است كه نياز به نيروي كار مستمر دارد و تغييرات سرمايه انساني ممكن است باعث بروز تغييراتي در وضعيت و شيوه دامداري روستائيان منطقه شود. بدين منظور انجام مطالعه اي در سطح شهرستان هاي دماوند و فيروزكوه در قسمت شمالي حوزه و ايوانكي و آرادان از قسمت جنوبي حوزه در مورد نقش سرمايه انساني بر دامداري وابسته به مرتع ضروري به نظر رسيد. روش مورد استفاده در اين پژوهش، روش ميداني و پيمايشي است كه محققان با استفاده از پرسشنامۀ محقق ساخته با روايي تأييد شده و آلفاي كرونباخ 0/78، به گردآوري اطلاعات پرداختند. ميزان وابستگي به مرتع با فاكتورهاي تأثيرگذار شامل تعداد اعضاء خانوار، تعداد افراد ذكور خانواده، سن سرپرست خانوار، سطح سواد سرپرست، تعداد افراد با تحصيلات ديپلم و بالاتر، ميانگين سنوات تحصيل اعضاء خانوار و سرمايه انساني خانوار به كمك رگرسيون لجستك اسمي در محيط نرم افزاري SPSS v.22 تحليل شد. نتايج نشان مي دهد كه از ميان متغييرهاي مستقل تنها سن و سطح سواد سرپرست خانوار روي وابستگي به مرتع تاثير دارند و به ميزان 6/8 درصد تا 5/11 درصد متغييرهاي مستقل فوق مي توانند وابستگي به مرتع را تبيين كنند.