تأثير پيش تيمارهاي هورموني مختلف بر ميزان رشد و عملكرد دانه ذرت در شرايط سطوح مختلف آبي

اين بررسي با هدف مطالعه تاثير سطوح آبي(آبياري پس از 70 و 140 ميلي متر تبخير از تشتك تبخير) و پرايمينگ با هورمون هاي مختلف (شاهد، اسيد سالسيليك، سيتوكنين و جيبرلين) با  غلظت هاي مختلف (شاهد، 50 و 100 پي پي ام) در سه تكرار و با طرح پايه بلوك هاي كامل تصادفي در سال 1394 در مزارع دانشكده كشاورزي دانشگاه آزاد اسلامي واحد ملكان بر روي ذرت رقم 704  انجام شد.  با توجه به نتايج تجزيه واريانس، سطوح آبياري و  نوع هورمون بر تمامي صفات اثر معني داري داشت و تنها اثر نوع هورمون بر وزن صد دانه  غير معني دار بود.   غلظت هاي مختلف هورمون ها در صفات ارتفاع بوته، بيوماس، قطر بلال، تعداد دانه در يك بلال، تعداد دانه در يك رديف، وزن صد دانه و عملكرد دانه اثر معني داري داشت. آبياري پس از 140 ميلي متر تبخير از سطح تشتك تبخير موجب كاهش عملكرد دانه، وزن صد دانه و تعداد دانه در بلال  ذرت و پرايمينگ با  هورمون هاي مختلف سبب افزايش عملكرد دانه ذرت حتي در شرايط آبياري پس از 70 ميلي متر تبخير از سطح تشتك تبخير گرديدند. غلظت هاي 50 و 100 پي پي ام اسيد سالسيليك به ترتيب 33.3 و 38.8 درصد و غلظت 100 پي پي ام سيتوكنين و جيبرلين به ترتيب 65.1 و 49.1 درصد عملكرد ذرت را افزايش دادند. كم آبي و پرايمينگ هر دو با تاثير بر اجزاي اصلي عملكرد دانه (تعداد دانه و وزن صد دانه) تغييرات عملكرد دانه ذرت را باعث شدند