تبيين پيامدهاي مراقبت توأم با حساسيت فرهنگي در پرستاري از كودكان: يك مطالعه كيفي

زمينه و هدف: مراقبت توأم با حساسيت فرهنگي جزء ضروري فرايند تكامل حرفه اي و يكي از عوامل پيش بيني كننده صلاحيت فرهنگي پرستاران است. اين نوع مراقبت از مهم ترين رويكردهاي بهبود كيفيت مراقبت پرستاري در گروه هاي داراي تنوع فرهنگي مي باشد. مطالعه حاضر با هدف تبيين پيامدهاي مراقبت توأم با حساسيت فرهنگي در پرستاري از كودكان انجام يافته است. روش بررسي: مطالعه حاضر يك مطالعه كيفي به روش تحليل محتواي قراردادي است. تعداد 25 پرستار و 9 والد، در بخش هاي كودكان سه مركز آموزشي درماني ارجاعي در تبريز و تهران در سال 95-1394 به صورت هدفمند و با حداكثر تنوع انتخاب شدند. داده ها از طريق مصاحبه عميق و يادداشت در عرصه جمع آوري و هم زمان تحليل گرديد. از نرم افزار MAXQDA نسخه 10 استفاده شد. يافته ها: پيامدهاي مراقبت توأم با حساسيت فرهنگي در پرستاري از كودك بيمار در دو طبقه عدالت محوري در مراقبت (با سه زيرطبقه عدم سوگيري فرهنگي، ارتباط فرهنگ مدارانه و مشاركت مؤثر) و رضايتمندي فرهنگي (با دو زيرطبقه كاهش استرس فرهنگي كودك/خانواده و مراقبت ايمن) مشخص گرديد. مراقبت توأم با حساسيت فرهنگي موجب پيشگيري از سوءتفاهمات و ارتقاي ارتباط پرستاركودك/خانواده مي شود و صداقت والدين را در دادن اطلاعات و بيان نيازهاي فرهنگي در پي دارد. بيان نيازهاي فرهنگي، سطح استرس را در والدين و كودكان پايين مي آورد و با كاهش درمان هاي سنتي خودسرانه به مراقبتي ايمن مي انجامد. نتيجه گيري: براساس نتايج اين مطالعه، پيشنهاد مي شود در آموزش پرستاران و دانشجويان پرستاري، مداخلات مؤثر توأم با حساسيت فرهنگي در بخش هاي بستري كودكان، در برنامه هاي آموزش ضمن خدمت و برنامه آموزشي رشته پرستاري گنجانده شود.