استفاده از سامانه هاي ايستا و غيرفعال خورشيدي جهت ايجاد آسايش حرارتي در طرح معماري خانه هاي سنتي تبريز

مناطق اقليمي و شرايط آب و هوايي متفاوت، بشر را بر آن داشته تا با ارائه راه‌حل‌ها و شيوه‌هاي مختلف به دنبال بهترين شرايط حرارتي براي خود باشد. از طرفي امروزه معضلات مربوط به سوخت‌هاي فسيلي و آلودگي‌هاي ناشي از آن، موجب تمايل مضاعف بشر به استفاده از انرژي‌هاي تجديدپذير جهت ايجاد آسايش حرارتي شده است. با كنكاشي در ساختار فضايي و كالبدي معماري خانه‌هاي سنتي مي‌توان نمود راهكارهاي متنوع را در بهره‌گيري از عناصر و الگوهاي معماري، هم‌راستا با سامانه‌هاي گرمايش و سرمايش ايستا مشاهده كرد، كه ضمن دست‌يابي به آسايش پايدار در معماري، موجبات حركت در راستاي توسعه پايدار و صرفه‌جويي در منابع و انرژي نيز فراهم شده است. لذا مقاله حاضر در پي آن است كه با بررسي ساختار فضاييكالبدي معماري خانه‌هاي سنتي تبريز، نحوه تجلي و كاربرد سامانه‌هاي گرمايش و سرمايش ايستا جهت آسايش حرارتي در خانه‌هاي سنتي را تفسير و تحليل كند. روش تحقيق تحليلي و توصيفي مي‌باشد و براي گردآوري اطلاعات از ابزارهاي كتابخانه‌اي و ميداني بهره‌ گرفته شده است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد، معماران سنتي تبريز با توجه به اقليم منطقه و با استفاده از سامانه‌هاي گرمايش و سرمايش ايستا و بهره‌گيري بهينه از انرژي‌هاي تجديدپذير، الگوها و راهكارهايي به كار بسته‌اند كه موجب آسايش حرارتي ساكنان در فصول سرد و گرم سال شده است. اقليم سرد تبريز، اهميت بهره‌گيري از انرژي خورشيد را دوچندان كرده است، از اينرو نحوه استقرار و جهت‌گيري خانه، ساخت پنجره‌هاي رو به آفتاب و استفاده از ظرفيت حرارتي خاك و مصالح در اولويت كار معماران بوده است.