تخمين بيشينه دماي هوا با رويكرد اقليمي ‌و آماري

در سال هاي اخير تغيير اقليم عامل موثري مي باشد كه تاثيرات مهمي‌ در گسترش خشكسالي، تغيير الگوي كشت و تاثيرات منفي زيست محيطي دارد. در اين ميان تخمين بيشينه دماي هوا در مطالعات اقليمي، كشاورزي و مديريت منابع آب داراي اهميت چشم‌گيري است، بنابراين انتخاب رهيافت جامع جهت برآورد دماي هوا ضروري مي باشد. استفاده از روش هاي آماري (رگرسيوني) از گزينه هاي مطرح است كه دو عامل در افزايش كارايي روش ها تاثير دارد: متغيرهاي موثر در روش و نوع روش آماري. در اين تحقيق، متغير هاي موثر در روش از ديدگاه اقليمي‌ مورد بررسي قرار گرفت و بررسي عامل دوم براساس مقايسه روش هاي رگرسيوني كلاسيك و فازي با استفاده از اطلاعات برخي از ايستگاه هاي هواشناسي كشور ايران انجام گرفت. در اقليم هاي مختلف تاثير متغيرهاي هواشناسي بر بيشينه دماي هوا يكسان نيست و براساس ضريب تبيين محاسبه شده نوع متغيرهاي هواشناسي حاكم بر اقليم خشك و نيمه خشك داراي مشابهت زيادي هستند. از ميان متغيرهاي هواشناسي، ميانگين دماي هوا در تمام اقليم هاي مورد مطالعه داراي بيشترين ضريب تبيين مي باشد. در مورد نوع روش مورد استفاده، در ايستگاه هاي بندر انزلي - رامسر و ساير ايستگاه ها به ترتيب رگرسيون فازي نامتقارن و رگرسيون فازي متقارن عملكرد بهتري دارد. براساس معيارهايي مانند خطاي ريشه متوسط مربعات، رگرسيون فازي نسبت به رگرسيون كلاسيك از كارايي بالايي برخوردار است.