آيا سياست‌گذاري باعث كاهش كژگزيني در بيمۀ درمان بنگاه‌هاي كوچك مي‌شود؟

به موجب مادۀ 8 آيين‌نامۀ شمارۀ 74 بيمۀ تكميلي درمان، كه شركتهاي بيمه از ابتداي سال ۱۳۹۰ ملزم به اجراي آن شدند، به شركتهاي بيمه‌گر اين امكان داده مي‌شود كه از گروه‌هايي با اعضاي كمتر از ۵۰ نفر آزمايش و معاينۀ پزشكي به عمل آورند و با توجه به پرسشنامۀ سلامتي يا معاينات انجام‌شده، از بيمه‌كردن فرد يا افرادي از بنگاه و يا ارائۀ پوشش هزينۀ زايمان و بيماريهايي كه سابقۀ قبلي دارند، خودداري كنند. هدف اين تحقيق بررسي تأثير اين ماده بر ميزان كژگزيني در بنگاه‌هاي كوچك، با استفاده از داده‌هاي ثبتي بيمه‌گذاران درمان گروهي يك شركت‌ بيمه‌اي طي سالهاي 1390-1395 است. براي بررسي فرضيۀ تحقيق، كه بيان مي‌كند اجراي مادۀ 8 اين آيين‌نامه باعث كاهش كژگزيني در بنگاه‌هاي كوچك مي‌شود، از روش طراحي مطالعۀ ناپيوستگي رگرسيوني استفاده شده‌ است. نتايج اين تحقيق حكايت از اين دارند كه اجراي اين آيين‌نامه تأثيري بر كاهش كژگزيني در بنگاه‌هاي كوچك ندارد. به‌علاوه، اجراي اين آيين‌نامه باعث ايجاد انگيزه در گروه‌هاي بيمه‌شده براي افزايش تعداد كاركنان متقاضي بيمه‌شان تا سطح نقطه آستانۀ (۵۰ نفر) مي‌شود.