مثنوي مولوي، هوش معنوي و لذات فلسفه براي كودك

تعالي هوش معنوي كه از آن به عرفان فردي نيز تعبير مي‌شود به عنوان زيربناي باورهاي فردي و ارتقا قدرت تفكر مستقل, نياز و كشش هموارة انسان براي دستيابي به زندگي سالم رواني بوده‌اند. آهنگ سريع تغيير و تحول در عرصة ارتباط اجتماعي، ناپايداري اطلاعات و بالاخره ماهيت پيچيدة زندگي مدرن ايجاب مي‌كند كه از همان كودكي به پرورش اين بعد از زندگي و معنويت پرداخت تا در سايه رشد تفكر و تقويت كيفيت فلسفيدن و انديشه‌ورزي رابطة خلاق و فعال اجتماعي و تصميم‌گيري درست در موقعيت‌هاي مختلف،نيز نايل شد. P4C يا فلسفه براي كودك با محوريت ابزاري «داستان» اساساً براي اين مهم به وجود آمده است و با توجه به اهميت مؤلفه «فرهنگ وابستگي» در آن، مثنوي معنوي مرجعي است كه به دليل تنوع و حجم بالاي حكايات، نيز احتواء به مباحث متعدد فلسفي _ عرفاني اعم از هستي‌شناسي، معرفت‌شناسي،.... به عنوان يكي از مناسب‌ترين منابع موجود براي طرح و بحث در حلقه كندوكاو فلسفي كودك ايراني پيشنهاد مي‌شود، لذا مقاله حاضر ضمن تأكيد بر مولفه فرهنگ وابستگي قوي حكايات مثنوي و دريافت‌هاي عرفاني پي آيند آن به بررسي مباحث نه‌گانه شناختي- فلسفي مناسب كودكان از هستي‌شناسي تا فلسفه‌ سياست در خلال آن ها مي‌پردازد.