مشي عرفاني فارابي

ابونصر فارابي (295-339 ه.ق.) فيلسوفي است كه در سرزمين ايران پس از اسلام پديدار گشته و از آشناترين فلاسفه نسبت به دانش روز است كه در محدوده زمان خود گام¬هاي بسيار مهمي در تأسيس فلسفه اسلامي برداشته است. فارابي همچون ابن سينا در كنار فلسفه و ديگر علوم به عرفان نيز گرايش داشته است و در عرفان عملي وي زهد، عدم دلبستگي و زندگي توأم با انزوا ديده مي¬شود و بر اساس آن در عرفان نظري نيز داراي نظرات و آثاري است.آنچه در پژوهش حاضر محل نظر مي¬باشد، اين است كه آيا فارابي علاوه بر صاحب فن بودن در حوزه‌هاي علمي بر شمرده شده، عارف نيز به حساب مي¬آيد؟ آيا دلايلي براي انتخاب وي در سلك عرفان نظري و نسبت وي با عرفان عملي وجود دارد؟ از اين رو اين بررسي به روش توصيفي- تحليلي متوجه اثري است با عنوان فصوص الحكم كه از آن فارابي مي¬باشد و ديگر آثاري كه از وي به جا مانده تا تصوير عرفان و تصوف نظري و عملي وي را ترسيم سازد.