تكدي در آموزه¬هاي عرفاني وفقه

تكدّي به معني گدايي كردن، امروزه به عنوان يك منبع پردرآمد، مورد توجّه جامعه قرار گرفته است. شناخت احكام تكليفي شرعي تكدّي در فقه اسلامي و گونه‌هاي نامشروع آن، سؤال بسياري از كساني است كه داراي احساسات ديني هستند. شيوه‌هاي بكارگيري در متون ادبي و رفتار اجتماعي آن، قابل توجه و تأمل است. نگارنگان در نوشتار حاضر با روش تحقيق توصيفي- تحليلي و مبتني بر مطالعات كتابخانه‌اي، برآنند كه اين مسأله را در فقه و شريعت با رويكرد عرفاني تحليل و توجيه نمايند. يافته‌ها حاكي از اين است كه چنان كه اين موضوع با نظرگاه شريعت و عرفان بررسي شود، رويكردهاي مثبت و منفي آن، بيشتر نمايان مي‌سازد و گاه در متون عرفاني، بسيار زيبا و مثبت جلوه‌گر شده و گاهي نوعي آداب معمول اين گروه اجتماعي قرارگرفته است. اما در باب احكام تكليفي، گدايي شامل چهار حكم مباح، مكروه، حرام و واجب است و گونه‌هاي نامشروع آن مانند: گدايي به وسيلة به كارگيري الفاظ «خداپسندانه»، قرائت قرآن به قصدگدايي، متكدّي در ايّام مقدس، در ميان عبادت كنندگان، تكدّي به قصد ثروت‌اندوزي و متكدّيان كه توانايي كار دارند، با استناد به آيات قرآن، روايات اسلامي را برّرسي نموده است.