بررسي ديدگاه دكتر علي شريعتي درباره عرفان و تصوف

دكتر علي شريعتي يكي از اثرگذارترين متفكران و روشنفكران ديني ايران در قرن حاضر بود كه نقش برجسته¬اي در عرصه¬هاي ديني، سياسي و اجتماعي عصر خود و پس از خود ايفا كرد. يكي از عناصر اصلي تفكر شريعتي، توجه به عرفان و تصوف بوده كه در آثارش بارها بر نقش آن در عروج روح آدمي و نيز شكل¬گيري ايدئولوژي مورد نظر خود كه متشكل از سه گانة عرفان، برابري، آزادي است؛ تأكيد داشته است. نگاه شريعتي به عرفان، هم سو با بسياري از روشنفكران آن دوره، نگاهي منتقدانه بود تا بتواند با پالايش اين ميراث پر بها، از آن به نفع اهداف اجتماعي سازنده بهره گيرد. اين رويكرد سبب شد تا او ضمن ارج نهادن به بسياري از دست¬آوردهاي ارزشمند عرفاني و عارفان برجسته، به بيان نقاط منفي اين ميراث عظيم نيز بپردازد.نگاه تطبيقي شريعتي به اديان و به تبع آن به عرفان و تصوف و نيز تأثير وي از نهضت پروتستان و جريان اومانيسم، او را به خوانشي از عرفان رساند كه در آن دغدغه¬هاي انسان قرن بيستمي كه از يك سو به دنبال اثبات جايگاه خود در هستي و تكيه بر اراده، آزادي و اختيار اوست و از سوي ديگر در جستجوي معنا نيز هست، پاسخ گفته شود.