ولايت محبت در اشعار مولانا

در نزد عارفان نهايت محبت، غليان دل در اشتياق لقاي محبوب است كه موجب محو محب مي‌شود زيرا اساس احوال عاليه و كمال‌جويي بر محبت است. محبت در نظر مولانا مراتبي دارد: محبت عام و محبت خاص. به اعتقاد وي نور ايمان و يقين از محبت سرچشمه مي‌گيرد و چون آتشي وجود را پالايش مي‌دهد، زيرا خلق آدمي با مِهر الهي آميخته شده است. محبت پيوندي بين محب و محبوب ايجاد مي‌كند و باعث كشش و جذبه مي‌گردد به حدي كه بين آن دو تفاوتي ديده نمي‌شود. مولوي روح محمدي را مظهر محبت دانسته است و معتقد است كه رقايق محبت به حسب احوال محبان و استعدادشان تعيّن مي‌يابد و ارتباط عميقي با ايمان، ذكر، تلوين، تمكين، اتصال و... دارد تادرطي مراحل و مقامات و مراحل، بين حق تعالي و طالب (نيست هست نما) حايلي باقي نماند. مسأله اين است كه آيا محبت مي‌تواند آغازگر فيضان باشد؟ و رقايق محبت، با چه اموري ارتباط تنگا¬تنگي دارد؟ تا محب بتواند در سيرالي‌الله توفيق يابد. در اين مقاله همّ براين است تا لطايف اين ارتباطات از ديدگاه مولانا از طريق توصيفي- تحليلي بيان شود