مدل‌سازي نقش تعاملي ساختار پارك‌ها، محل زندگي و فعاليت ‌بدني (مطالعه موردي: ساكنان شهر اهواز)

هدف پژوهش حاضر، بررسي اثر تعاملي ساختار پارك‌ها و وضعيت محل زندگي بر فعاليت ‌بدني شهروندان اهوازي بود. روش پژوهش ازنوع پيمايشي و به‌لحاظ هدف، كاربردي بود. 370 نفر از افراد مراجعه‌كننده به پارك‌هاي سطح شهر اهواز براي انجام فعاليت ‌بدني نمونه آماري پژوهش را تشكيل دادند كه به روش تصادفي انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوري داده‌ها، پرسش‌نامه پژوهشگرساخته بود كه در دو بخش وضعيت محل زندگي (14 سؤال) و ساختار پارك‌ها (17 سؤال) تنظيم شد. اين پرسش‌نامه پس از تأييد روايي محتوا و سازه آن ازطريق تحليل عاملي، دراختيار جامعه آماري قرارگرفت. داده‌هاي پژوهش با استفاده از مدل معادلات ساختاري در محيط نرم‌افزار پي.ال.اس. تجزيه‌وتحليل شدند. نتايج پژوهش نشان داد كه وضعيت محل زندگي و ساختار پارك‌ها بر فعاليت ‌بدني شهروندان اهوازي تأثير مثبت و معناداري داشتند و نيز ساختار پارك‌ها، اثري تعديل‌كننده بر فعاليت ‌بدني افراد گذاشتند. براساس يافته‌هاي پژوهش، در شرايطي كه امكان تغيير محل زندگي افراد و شاخص‌هاي مرتبط با آن مانند هم‌جواري وجود نداشته باشد، با تجهيز و افزايش كيفيت امكانات ورزشي و رفاهي پارك‌ها مي‌توان اثرهاي منفي و مشكلات ناشي از محل زندگي افراد را كه موانعي در استفاده از پارك‌ها به‌شمار مي‌روند، مرتفع كرد و زمينه گرايش هرچه‌بيشتر شهروندان به انجام فعاليت‌هاي بدني را فراهم آورد.