تكثرگرايي در روش‌هاي تصميم‌گيري چندمعياره

تصميم‌‌گيري در زمره مهم‌‌ترين وظايف مديران قلمداد مي‌‌شود. تاكنون رويكرد‌‌هاي متعددي به مقوله تصميم‌‌گيري وجود داشته است. فلاسفه، مديران، جامعه‌‌شناسان و روانشناسان، هريك از منظري به مقوله تصميم‌‌گيري نگريسته‌‌اند. پژوهش حاضر سعي دارد نگاهي نو به فنون تصميم‌‌گيري كمي در قالب نظريه تكثّرگرايي بياندازد. بدين منظور سعي بر عملياتي نمودن و بازآفريني مفهوم تكثّرگرايي در حوزه تصميم‌‌گيري كمّي بوده است. در اين راستا، ابعاد مثلث سازي، تحليل پايداري (حساسيت)، توجه به مقوله اعتبار و پايايي و تكثّر داده‌‌ها به‌عنوان اركان چهارگانه تكثّرگرايي موردبحث قرارگرفته‌اند؛ بنابراين، مهم‌‌ترين نوآوري پژوهش حاضر را مي‌‌توان در بسط مفهوم تكثّر داده، در كنار بازتعريف سه ركن ديگر تكثّرگرايي در تصميم‌‌گيري چندمعياره، قلمداد كرد. نتيجه تكثّر داده در يك نمونه عملي گوياي آن است كه رابطه نزديكي ميان رتبه‌‌بندي سه رويكرد قطعي، فازي و خاكستري وجود دارد. ازآنجايي‌كه نظريه فوق مبتني بر مثال‌‌هاي معدود در يك صنعت است، در تعميم نتايج بايستي احتياط نمود. تعميم‌‌‌‌پذيري، بر قابليت تعميم نتايج به ديگر مطالعات مشابه اشارت دارد.