تحليل و بررسي رابطۀ عقل و نقل در انديشۀ كلامي شيخ صدوق

هدف: ضرورت سره‌سازي عقل‌گرايي متكلمان شيعه و تمركز بر مقاطع پر اهميت تفكر كلامي در راستاي تقويت كارايي و پاسخگويي به موضوعات مستحدثۀ اعتقادي، ايجاب مي‌كند تحقيقات منظم و متقن در اين حوزه انجام شود. روش: در اين تحقيق از روش تحليلي توصيفي، كتابخانه‌اي و شناسايي منابع پژوهش اسنادي استفاده شده است. يافته ها ونتيجه‌گيري: شيخ صدوق تمايز واضحي بين عقل و وحي نمي‌بيندو عقل را به مدد وحي راهگشا مي‌داند. وي معتقد است كه بالاترين درجه عقل در نزد انبيا و ائمۀ معصومين(ع) وجود دارد و عقلا و فلاسفه با نهايت تلاش خود سعي مي‌كنند به فهم سخنان ايشان نايل شوند. او مي‌گويد: خداوند امري را مقرر نمي‌كند مگر اينكه صورتي از حقيقت آن امر را در عقل انسان قرار مي‌دهد. ايشان از عقل در حوزه‌هاي مختلفي مانند خداشناسي، نبوت و امامت، تقيّه وامور مربوط به رجعت و معاد استفاده مي‌كند.