امكان‌سنجي اجراي طرح پياده‌مداري با تأكيد بر شاخص حمل‌ونقل شهري؛ نمونه موردي: خيابان امام خميني شهر دزفول

طرح مسئله: امروزه بيشتر فضاهاي عمومي شهري و خيابان‌ها به دليل افزايش بي‌رويه وسايل نقليه و وابستگي الگوي زندگي شهري به آنها به‌شدت زير سلطه ماشين درآمده و همين امر موجب بروز مشكلات فراواني در مسائل شهري شده است؛ ازجمله افزايش آلودگي‌هاي زيست‌محيطي، كاهش سلامت عمومي، افزايش هزينه‌هاي تعمير و نگهداري و... ؛ به همين دليل طرح‌هاي پياده‌مداري به‌مثابه راه‌حلي براي كاهش اين مشكلات در دستوركار قرار گرفته است. خيابان امام خميني شهر دزفول، يكي از خيابان‌هاي اصلي و مهم شهر با ميزان تردد سواره و پياده زياد است و همين امر موجب بروز مشكلات ترافيكي در اين قسمت شده است. هدف: هدف از انجام اين پژوهش، بررسي امكان اجراي طرح پياده‌محوري بافت مركزي شهر دزفول ازنظر ابعاد حمل‌ونقل و دسترسي است. روش: روش پژوهش، توصيفي تحليلي است و داده‌هاي به‌دست‌آمده با پرسش‌نامه پژوهشگرساخته گرد‌آوري شده است. به‌منظور تجزيه‌ و تحليل داده‌ها از آزمون T تك‌نمونه‌اي در برنامه SPSS و همچنين روش مدل‌سازي معادلات ساختاري با نرم‌افزار Amos استفاده شده است. نتايج: در سنجش اجراي طرح از بُعد حمل‌ونقل با توجه به داده‌هاي به‌دست‌آمده از آزمون T، سطح معناداري يا sig، زير 0.05 بود؛ به همين دليل اين طرح از بعد حمل‌ونقل قابليت اجراي مطلوب را ندارد و اجراي آن مشكلاتي را درزمينه حمل‌ونقل به دنبال دارد. نوآوري: نوآوري اين مقاله درزمينه مقايسه دو جامعه با بهره‌گيري از مدل‌هاي ساختاري است كه امكان اصلاح مدل را دربردارد.